Serás a estrela?

Sorriu vagamente, deu media volta, montou e marchou pedaleando pola esquina de Correos. Cando recuperei o movemento, baixei correndo á rúa para seguila, mais xa non a vin. Pasei horas buscándoa polo barrio. A súa mirada aínda me facía latexar a présa o corazón. Necesitaba volver ver aqueles ollos, aquelas mans, aquel pelo, a súa boca a falarme.

O Xardín (páx. 198)


Había signos no aire

Había presaxios no ceo

Tiña que brotar a graza de súpeto

Cos seus pasos de gloria

Con todos os seus xermes sagrados

Co seu alento de vida ou morte

Viña a beleza de quen sabe onde

Viña cara aos meus ollos

Co seu andar de planeta seguro do seu tempo…

É a lei misteriosa que de pronto se encarna

E se fai realidade nun intre

O azar preséntase

Con todas as súas forzas invencíbeis

O azar coas súas constelacións desatadas

Que súbito se anoan

Para cumprir cun destino nas pedras lentas

O aire vibra dos sons da vella frauta

Unha doce amizade naceu no mundo

Talvez un grande perigo se ergue da súa noite

A voz dun home di Estrela

E treme como unha estrela

O vento pasa e o azul amado
Deixa caer o seu recendo

Para unxir as cabezas sinaladas

Velaí vén sobre dous pés alados

Empanicada de música de nardos e de bosques

A graza e a beleza

Entre os ruídos das rúas
Sobre os seus pés alados

Aparece de pronto entre os homes e as casas

E todo cae no baleiro

Os ruídos, as casas e as rúas

Como as roupas dunha muller que se ispe

Só ti ficas no mundo

Só o teu corpo como unha flor inmensa

Que enche o universo.

Oh terra como te fixeches fermosa nun intre!

Dúas olladas crúzanse

E canta unha árbore nova

Dúas mans entrelázanse
Dous anhelos atópanse

Dúas angustias falan en segredo

Por que, razón?

Só os signos e o azar o saben

Dous corazóns recoñecen un pulo cego

E o camiño que se abre ao infinito

Un home di Estrela

E hai un tremor nos espazos

Un home di Mar

E as ondas agrándanse satisfeitas

Un home di Selva

E as árbores comprenden o seu deber milenario

Un home di Vento

E todo se axita ata a morte

Estrela eu non che pido o teu destino

Nin esixo máis recendo á flor da tarde

Eu quero só unha amizade de anchas ribeiras

Un grande río profundo

Que enfeitice o meu país

E faga cantar as augas adurmiñadas

Que sempre cren esquecer a súa vida

A rúa do azar

O punto mesmo

Onde se atopan os designios

Os ollos adivíñanse

Entórnanse suaves

Saben que xuntos van mirar as cousas

Os labios preséntense

Palpitan como flores que comezan a xornada

Son bicos? Son palabras?

É un cambio de ideas a través dos anos?

Por que chegas tan tarde ao meu xardín?

Por que non apresuraches a marcha nas tebras?

Con que dereito o tempo

Separa a flor da árbore que era súa?

Por que pon distancias nos anos?

Non sabes que este anaco de terra te agardaba

Cansa de cantar e de chamarte?

Eu escollérate

Coma a terra a árbore da súa graza

Coma o naufraxio ao barco máis amado

Isto é grande e é triste

Porque non hai modo de mudar os signos

A miña exaltación quizais te asustaba

Ela era real como as treboadas

Perdoa o que veña e é que xa naceu

Non é culpa miña se o destino fala

Entre o ceo e a terra

Hai algo grande que comeza

Terra e ceo senten tremer as rochas e as nubes

Ceo e terra son cómplices do soño

E os seus paxaros nacentes sen permiso

Serás a miña estrela

Entre a vida e a morte sorprendida?

Ven onda min máis miña ca os meus ósos

Ven entre mirtos e mármores profundos

Oh corpo do ritmo eterno!

Oh a amizade de músicas e ceos infinitos!

Oh beleza do mundo!

Permíteme lembrarme de min mesmo

Vicente Huidobro. "Estrela filla de estrela"

Unha orquestra voar

–Unha vez quixen ser músico. Director de orquestra.
–Dirixir unha orquestra é como guiar unha bandada de paxaros entre dous continentes.
–Ti cres? Eu coido que dirixir unha orquestra demostra un prodixio de formación técnica, de sensibilidade e de forza, ademais de dotes de mando e de psicoloxía.
–O que eu digo. Como guiar un barco na escuridade. Como abrir unha porta sen saber o que hai detrás... Como guindar area ao aire e que non caia.
–Algo de todo iso. Pero con moita técnica.

O Xardín (páx. 210)

Atopamos esta madrugada
na gaiola do Mar
unha illa perdida.

Armaremos de novo a gaiola.
Vai saír o Sol
improvisado e desorientado.

Xa temos tantas estrelas
e tantas lúas submisas
que non caben no barco nin na noite.

Xuntaremos paxaros sen xeografía
para xogar coas distancias
das súas ás ampliadoras.

E os adeuses das nubes,
mudos e irremediábeis.

E armaremos unha rede de ronseis
para recobrar as saudades
coa súa viaxe feita
polos océanos do noso corazón.

Manuel Antonio. De catro a catro.

Unha liña de falsas filiacións (e IV)

Cando saíu da cadea, xa feitos os cincuenta anos e co seu apelido verdadeiro, Benvenutto Consoli soubo que a súa amante e suposta irmá, finalmente divorciada, contraera matrimonio en segundas nupcias cun anticuario e restaurador napolitano de nome Silverio Strada, e que vivía feliz co seu fillo común, Américo, e tres fillos máis da nova parella. Non querendo interromper esa situación coa súa presenza, optou por volver á Sicilia natal, onde se reencontrou cos seus vellos avós e recuperou o oficio de parceiro. Os avós déronlle noticias do seu pai, que nunca fora capturado polos carabineiros e vivía como leñador na rexión do Piamonte. Tamén neste caso, o antigo mafioso, contando con que estaría sendo vixiado, sacrificou o seu desexo de visitalo por non comprometer a súa seguridade, de maneira que Bruno Consoli había morrer sen saber que o fillo coñecera a verdade sobre o seu nacemento.
Pola súa parte, Américo, que despois dalgunhas reviravoltas xurídicas quedara definitivamente inscrito no rexistro co apelido Strada do novo pai, revelárase desde pequeno dotado dunha sensibilidade especial para a arte, aptitude que se desenvolvería e incrementaría no escenario da monumental Nápoles e no ambiente artístico no que se movía o seu pai adoptivo. Tomou con decisión o camiño da pintura e chegaría a acadar unha discreta fama.
Por algunha especie de destino ou de rutina familiar, acabou así mesmo dándolle o seu apelido a unha filla que non era súa cando casou cunha moza chamada Patrizia Capella. Coñeceuna unha mañá de outono, cando saía a pasear pola praia en busca de paisaxes para os seus lenzos. Patrizia estaba preñada de seis meses e acababa de cortar as veas porque se quería suicidar.

(Sobre "Unha liña de falsas filiacións")

A nena nacida da relación entre Patrizia Capella e Doménico Russo foi bautizada co nome de Giuliana, recibindo do seu pai adoptivo o apelido Strada. O mesmo mes en que naceu, difundiuse a noticia de que Italia entraba en guerra contra Austria e Alemaña dentro da contenda bélica que asolaba Europa en 1915.

O Xardín (páx. 25)

Unha liña de falsas filiacións (III)

Andando o tempo, Benvenutto Costaserena, ao que nunca se lle revelara a peripecia que o acompañou na súa infancia nin quen era o verdadeiro proxenitor, seguiu os pasos dos seus dous pais, o real e o adoptivo, na senda da vida violenta, acabando por superalos en case todas as facetas, incluídas a agudeza, a perfidia e a crueldade.
Mais cando contaba os vinte e tres anos, o seu universo viuse sacudido ao ter que se render á evidencia da louca paixón que sentía pola súa irmá Silvana e ao comprobar que esta o correspondía. Achándose ela casada e el mergullado nunha prometedora relación amorosa coa filla do alcalde de Palermo, ao principio cultivaron o seu amor ás agachadas, mais, facéndose difícil nunha casa tan poboada de xente, optaron por fuxir de Sicilia, sen daren ningunha explicación, en dirección ao continente. Fixaron a residencia nos arrabaldes de Nápoles e ocultaron os apelidos baixo outros falsos para non seren localizados e tamén para que non transcendese a relación incestuosa que, segundo pensaban, os unía.

Catro anos despois da fuxida e seguros de que xa non eran buscados nin requiridos por ninguén, recuperaron o apelido común cando tiveron o seu primeiro fillo, ao que chamaron Américo, Mais equivocábanse, pois estaban reclamados por orde do xuíz que substituíra a Andreas Testti en Palermo, o cal, malia o incendio que destruíra o xulgado anos antes, puidera reabrir a causa contra Arcadio Costaserena a partir da documentación que aquel gardaba agachada na súa casa. O mafioso acabou encarcerado xunto con moitos dos seus homes, salvándose só os que puideron fuxir a tempo con rumbo descoñecido, entre eles Bruno Consoli.
O dobre apelido Costaserena, que declararon no Rexistro Civil para o pequeno Américo e que resultaba tan pouco común en Nápoles, foi suficiente fío para conducir á detención de Benvenutto baixo a acusación de crimes, extorsión, secuestro e estafa entre outros. Foi o propio xuíz, cando estivo na súa presenza, quen lle fixo saber a Benvenutto a verdade sobre a súa orixe e a natureza non incestuosa da súa relación con Silvana Costaserena. A noticia significou unha grande alegría para o fillo do antigo parceiro, que aliviou sequera algo o seu ingreso no cárcere para cumprir unha longa condena.