Sobre o lume e os deuses antigos

De tal xeito cantou que a Lúa saíu
aínda que non lle tocaba a aquela hora.
As xentes arremuiñábanse no campo,
e cando anunciou que iba cantar o lume,
todas as mans frías tendéronse ás fogueiras
–que soio eran verbas
que estaban por decir, marmuríos a boca pechada
cos que ela se afinaba antes de cantar,
invisibles mans nas invisibles
clavixas da gorxa, tensando cordas invisibles–.
Por fin ergueu a man, coma unha vela branca
se inza nunha nao, e cantou dando entrada ao lume,
quen coa dourada lingoa das súas chamas
lambeulle os pés.
Esta era Dagha, a princesa de Llir,
que acostumaba vir á terra firme
cada cen anos máis ou menos, dende o fondo do mar,
por ver si eran como dicían os poetas
a Lúa, o lume, os espellos e as bágoas
dos que morren de amor. Por esto último
algunha vez foi confundida coa morte
polos fieles amadores.

Álvaro Cunqueiro. Herba aquí e acolá.

Falaron moito tempo, sobre o libro, sobre o lume e os deuses antigos. Unha conversa chea de pasaxes misteriosas, incluso para min. Xa che dixen que lle devolvín o libro ao meu pai? Aledouse tanto...

O Xardín (páx. 275)

A viaxe, o regreso

Cando emprendas a túa viaxe a Ítaca
pide que o camiño sexa longo,
cheo de aventuras, cheo de experiencias.
Non lles temas aos lestrigóns nin aos cíclopes,
nin á ira do carraxento Poseidón,
seres coma eses xamais acharás no teu camiño
se o teu pensamento é elevado, se exquisita
é a emoción que anega o teu espírito e o teu corpo.
Nin os lestrigóns nin os cíclopes
nin o salvaxe Poseidón te poderán atopar
se non os levas xa dentro, na túa alma,
se a túa alma non os conxura ante ti.

Pide que o camiño sexa longo.
Que sexan moitas as mañás de verán
en que chegues –con que pracer e ledicia!–
a portos nunca antes vistos.
Detente nos emporios de Fenicia
e procura as súas fermosas mercadorías,
nácara e coral, ébano e ámbar,
e toda sorte de perfumes voluptuosos,
cantos máis abundantes perfumes pracenteiros poidas.
Acude a moitas cidades exipcias
para aprender, e aprende dos que saben.

Ten sempre Ítaca no teu pensamento:
chegar alí, eis o teu destino.
Mais non apures nunca a viaxe.
Mellor, que dure moitos anos,
e atracar, vello xa, na pequena illa,
enriquecido de canto gañaches no camiño.
Non esperes que Ítaca te enriqueza:
Ítaca brindouche esa fermosa viaxe.
Sen ela xamais emprenderías o camiño,
mais non ten outra cousa que che ofrecer.
Aínda que a atopes pobre, Ítaca non te enganou.

Así, sabio como te volviches, con tanta experiencia,
entenderás por fin qué significan as Ítacas.

K.P.Kavafis. “Ítaca”