24 de dez. de 2008

Vello océano
–O meu pai... escribe poemas. Poemas que ninguén le porque a ninguén lle gustan. A min gústanme, pero non llo digo. Léoos ás escondidas. Falan dos horrores do inferno. Traxedias, destrucións. Algún día lereiche un. Tamén leo os seus libros de lord Dunsany, de Schwob, de Sade e François Villon, de Schiller, de Bécquer e Poe. Non quixera aburrirte, ao mellor non che gusta ler.
–Gústame ler. Encántame ler.
–«Pero a ti quiero mirarte hasta que tu rostro se aleje de mi miedo como un pájaro del borde filoso de la noche». Alejandra Pizarnik. E Pessoa, e Cirlot. Lautréamont. Dante... Ti estiveches algunha vez no inferno?
O Xardín [Páx. 218]

Vello océano, oh gran célibe; cando percorres a solemne soidade dos teus reinos flegmáticos, oufánaste con xustiza da túa magnificencia natural e da merecida louvanza que me apresuro a che dedicar. Voluptuosamente merecida polos tenros efluvios da túa lentitude maxestosa (atributo, o máis grandioso entre aqueles cos que o soberano te favoreceu), ti fas rodar, no medio dun sombrizo misterio, por toda a túa superficie sublime, as ondas incomparábeis, co sentimento sereno do teu eterno poder. Elas desfilan paralelamente, separadas por curtos intervalos. Apenas unha diminúe, outra que medra vai ao seu encontro, acompañada do rumor melancólico da escuma que se desfai para nos advertir de que todo é só escuma. (Así, os seres humanos, esas ondas viventes, perecen un tras outro, dun xeito monótono, sen produciren sequera un rumor escumoso). A ave de paso repousa sobre elas confiada, deixándose levar polos seus movementos cheos de graza arrogante, ata que o armazón das súas ás recobra o vigor normal para continuar a súa aérea peregrinación. Quixera que a maxestade humana fose polo menos a encarnación do reflexo da túa. Pido demasiado, e este desexo sincero glorifícate. A túa grandeza moral, imaxe do infinito, é inmensa como a reflexión do filósofo, como o amor da muller, como a beleza divina da ave, como a meditación do poeta. Es máis fermoso ca a noite. Contéstame, océano, queres ser o meu irmán? Móvete impetuosamente... máis... aínda máis, se aspiras a que te compare coa vinganza de Deus; alonga as túas gadoupas lívidas abrindo un camiño no teu propio seo. Está ben. Fai rodar as túas ondas espantosas, océano horríbel que só eu comprendo e ante o cal caio prosternado. A maxestade do home é prestada; non se me impón; ti, si. Oh, cando avanzas coa crista alta e terríbel, rodeado polos seus repregamentos tortuosos como por un séquito, magnético e salvaxe, facendo rodar as túas ondas unhas sobre outras, coa conciencia do que es, en tanto que lanzas desde as profundidades do teu peito, como abafado por un intenso remorso que non podo descubrir, ese xordo bruar perpetuo que tanto atemoriza os homes, ata cando te contemplan trémulos desde a seguridade do ribazo; entón, comprendo que non posúo o insigne dereito de me proclamar o teu igual. Por iso, fronte á túa superioridade, entregaríache todo o meu amor (e ninguén coñece a cantidade de amor contida nas miñas aspiracións cara á beleza) se non me lembrases dolorosamente os meus semellantes que forman contigo o máis irónico contraste, a antítese máis grotesca que xamais se vira na creación; non te podo amar, aborrézote. Por que, entón, volvo a ti, por milésima vez, cara ás túas mans amigas que se dispoñen a agarimar a miña fronte ardorosa, cuxa febre desaparece ao teu contacto? Non coñezo o teu destino secreto, todo o que che atinxe interésame. Dóeme. Entón, se es a morada do Príncipe das Tebras, dimo... Dimo, océano (soamente a min, para non enfurruñar a aqueles que ata agora só coñeceron ilusións), e se o sopro de Satán crea as tempestades que erguen as túas augas salgadas ata as nubes. Cómpre que mo digas, porque me aledaría saber que o inferno está tan preto do home.
Conde de Lautréamont. Cantos de Maldoror.