31 de dez. de 2008

Na Cidade Prohibida

A noite de Fin de Ano era, ao parecer, a ocasión agardada para o seu primeiro bico de amor. Ningún signo especial se fixo notar no ceo nin no abismo, non houbo unha palabra máxica na boca de ningún ser dotado de poderes, non sentiu ningún dos dous un arrebato espasmódico revelador. Sinxelamente, chegou. E ambos sabían o que debían facer.
O Xardín [páx. 432]

E velaquí como, sen nolo propoñer,
fomos petar outra vez nas portas da noite
para reclamarmos a nosa dose diaria de eternidade.

A noite quíxonos asustar, lembras?,
e tomou a forma dun bosque sombrizo. Internámonos nel
por un vello camiño dos que non levan a ningures, lembras, amor?,
confiados o un no outro,
desexosos de compartir a aventura que se nos ofrecía.

Transitamos pola paisaxe muda imaxinando o tránsito extemporáneo de personaxes do pasado, personaxes de fóra do tempo, artistas, frades, mercadores, soldados, meigas, fadas e trasnos,
e congratulámonos na caricia do sol que nos chegaba a través da bóveda vexetal.
Cando, de súbito, se nos amosou, no medio a medio da espesura, coma un milagre,
as murallas, as casas e o pavimento da Cidade Prohibida.



Era só unha ruína, restos e máis restos das antigas construcións que un día albergaron soños e realidades cotiás. As murallas achábanse desfeitas, as casas, derruídas, pedra sobre pedra, amoreadas a eito, as tellas, escachadas, as trabes, apodrecidas; a vexetación invadía os espazos e o brión, as hedras e as agrestes silveiras inzaban o recinto coma un manto vexetal. Pero estaban alí e constituían unha paisaxe irreal dentro doutra paisaxe irreal e cósmica, e nós alí, tamén como sombras ou pantasmas do soño, tremendo de fascinación, sentindo o contacto coa maxia.
E ti, amor, calabas e asentías ás preguntas que xurdían aquí e alá, preguntas que non podían ter resposta, preguntas que non eran máis que palabras tamén irreais no medio de tanto silencio.

Sentámonos no toro deitado dunha árbore que recendía a milenios
e abandonámonos á contemplación da paisaxe interior.
Porque outra cousa non se lle podía pedir ás horas naquel lugar sagrado.
Despois paseamos collidos da man, explorando en liberdade
todas as facetas do delirio.

Onde estás, amado, no medio da espesura?
Que sombras cruzan o teu rostro como frechas, como mans,
e me rouban a túa pel, as formas do teu corpo?

É hora de que che diga, amor, cousas que sei de ti,
case todo canto sei e che ocultei
porque ata hoxe non había momento nin lugar que non estivese rexido por normas,
estritas normas ás que estabamos obrigados. Aquí non hai normas,
aquí só somos nós e os nosos pensamentos, por iso, escoita, isto é o que sei.

Sei que os soños con que forneces a túa mente levan todos o meu nome, seino e non me oufano, porque tamén sei da condena que te condena e te extravía.
Sei que amas o meu corpo e o meu sorriso e a miña existencia,
sei que bendís cada xesto, cada paso que dou, cada palabra que pronuncio.
Sei que as miñas mans son as túas mans e que os meus ollos son o final dun camiño sen final.
Sei que a terra que pisas é espiñenta se non camiño eu ao teu lado e a auga que bebes sábeche a fel se non son eu quen cha serve.
Sei que sofres de ausencias, amado, que é sufrimento de caste nobre e benquerido dos humanos, pero duro coma o sal nunha ferida.
Sei que estiveches moitos amenceres a espreitar o abrente por se a súa fermosura conseguía facerche esquecer a miña,
sei que subiches montañas e descendiches por cavorcos tratando de construír distancias.
Sei que chamaches pola morte para que fose a túa amiga e che confidenciase a proximidade dos destinos de todos a fin de te consolar no ineludíbel,
e sei que a morte che dixo que non hai máis morte que o pan non comido, que o camiño non andado, que o desexo non consumado, que a realidade desmentida.
Todo isto sei, e aínda máis.
Sei que contrataches meigos para que che escurecesen o entendemento,
sei que encomendaches a ferreiros que che revestisen o corazón de duro metal resistente á corrosión e á ausencia.
Sei que suplicaches a labregos antigos que che aprendesen a sementar primaveras en eidos aínda virxes.
Sei que, como deus, proclamaches chuvias e tronadas que desen medo e, como home, levantaches casas para gorecérmonos nelas,
sei, en fin, amor, canto sufriches pensando que eu era só un pensamento.

Despois sei que aspiraches ao recoñecemento e te atreviches a dirixirme a voz e o xesto.
Consumiches o teu lecer en engarzar colares de palabras que eran só para min e que eran coma paxaros que xurdían incesantes da nada e se ían perder na cerna dos meus sentidos. Deus, que fermoso era escoitarte sobre o papel nas pequenas horas roubadas ao deber diario!
Vixiaches mares e costas tratando de albiscar un barco de velas rexas
que te transportase ao alén onde todos estamos sempre presentes
e somos como veos na néboa.
E choraches baixo a lúa de decembro por non estar eu contigo a pregar as bendicións do solsticio.

Sei que te desesperaches e consumiches tantas tardes baixo o orballo, debullando as horas lentas unha tras outra,
pero nese tempo elaboraches fermosos pensamentos para terme sempre presente, seino, amor, e por iso te recoñezo hoxe entre todos os seres como algo propio.

Arestora estamos aquí, en terra sagrada, e somos realidades febles, pero conscientes.
Oh, amado. Sei que agardaches tanto polo momento máxico da miña nudez...

Ven, achégate a min que quero distinguir o teu recendo entre todos os recendos do bosque. Ven,
que quero sentir o teu alento coma se fose meu.
Ven, amado, e tócame cos teus dedos.
Sei que me veneras como un ser intanxíbel, que son a aurora e o solpor, o mar e o lume, a flor e a serpe, a musa fráxil da túa soidade.
Pero hoxe podes coñecer a verdade, só hoxe; mañá talvez a verdade sexa outra e nos aborreza.
Non son unha fada do bosque, non son un reflexo da chuvia nas pedras, non son o rumor do vento, son real
e teño corpo,
un fermoso corpo que cedo ás túas mans para que me modelen segundo a túa idea da beleza.
Ven onda min, déixame o teu ombro que quero apoiarme nel
e sentir as horas pasar lentas no reloxo do teu corazón.
Eu tamén te amo, ao meu modo, que é o modo das serpes da renacencia,
e desexo de ti canto tes de humano e de divino. Ámote por como es,
e ámote por canto esperas de min. Aínda estás aí?
Íspeme, meu amigo, racha os meus vestidos lavados en azar e herba luísa e íspeme no xardín, entre as hedras,
despois abrázame, apértame fortemente contra ti. Os treus brazos son o abrazo da eternidade na que quero fenecer hoxe para resucitar mañá limpa e virxe.
Onde estás, meu amigo, meu amado? É este o paraíso que soñabas para min?
Se non é real, eu si o son, non te fíes das palabras, pois elas son o fío co que se tece o engano. Ven onda min, séntate á miña beira e dime outra vez no oído o himno para acceder á Cidade Prohibida.
Bícame no pescozo, zúgame o sangue, se queres,
mais non me furtes os teus ollos, que quero verme neles tan fermosa como me desexas.
Nesta copa escanciei o máis saboroso dos licores da miña adega.
Bebe dela canto queiras, entra en min a través dela, mórdeme os labios, traza camiños prateados na miña meixela, na miña fronte, nos meus peitos da cor da lúa,
pero non confundas o meu recendo co dos nardos nin o das mazás. Serei túa,
amado,
e así sentirei outra vez o galope do meu cabalo nos vales da infancia.

Olla onde estamos. Estas paredes derruídas, os entullos de perpiaño e tella, estas vellas escaleiras e os túneles que atravesan o subsolo,
as hedras que esgazan as paredes,
os bidos, os loureiros, o sabugo que medra a eito nos recintos outrora habitados.
Olla as portas que non comunican nada porque todo está dentro e todo está fóra.
Aquí estamos nós, como dúas sombras máis, como dous animais salvaxes refuxiándose do día, como dúas estrelas travesas e curiosas;
como dúas herbas que ansían florecer e deitar semente nova
nesta fronteira do alén.

Somos dous que ansían ser un, o cal só é posíbel na matemática da cábala,
a mesma que permitiu cálculos para a construción da Cidade Prohibida e preveu a súa destrución.
Por iso vou a ti descalza sobre a herba, para que o verde húmido tinxa os meus pasos e se asemellen ás ondas do mar onde tantas veces me soñaches.
Por iso vou a ti cos meus vestidos abertos como as velas dun barco, para levarte lonxe, a un lugar onde só hai certezas e os licores saben a música e as músicas olen como flores e as palabras son innecesarias porque todo está dito xa antes de sequera pensalo.
Por iso vou a ti cos cabelos soltos á caricia do vento e os ollos ben abertos, para que nada se me oculte, nada que non deba ser ocultado.

Íspeme, meu amado, non dubides máis, e déitame no chan,
despois déitate ti ao meu lado.
Amor pide amor e amor é necesidade de ser realizado

Adeus, Cidade Prohibida, templo e refuxio, illa sagrada. Fecho os ollos e dispóñome a viaxar
máis lonxe aínda, moito máis.
Onde a distancia, o medo, a realidade, son palabras e só palabras
que se esvaecen deixando no seu lugar un mundo de silencio e vida.

Cidade Prohibida, cando lembro a túa luz
sinto ganas de chorar.

Marina Tsvatáieva. Poemas de mocidade.