31 de dez. de 2009

O amor no tempo da inocencia

XULIETA.
Quen te guiou ata este lugar?

ROMEO.
O amor, que me fixo indagar,
aconselloume e deume ollos.Non son piloto, pero aínda que estiveses lonxe,
na inmensa ribeira dos máis remotos mares,
aventuraríame por tal tesouro.

XULIETA.
O voo da noite oculta o meu rostro.
Se non, un rubor virxinal tinxiría as miñas meixelas
por mor do que esta noite me oíches dicir.
Quixera gardar as formas, quixera
negar o dito: Fóra finximentos!
Ámasme? Sei que dirás que si
e eu crereite. Aínda que o xures,
pode ser con falsidade. Din que Xúpiter
se ri dos xuramentos dos amantes.
Xentil Romeo, se me amas, dimo de verdade.
Se pensas que son presa fácil,
serei arisca e cruel e direi que non;
entón, terás que galantearme, ou nada de nada.
É verdade, meu Montesco, que son apaixonada
e podes pensar que de conduta lixeira;
pero confía en min e demostrarei ser máis fiel
que as que saben finxirse discretas.
Confeso que sería máis resevada
de non teres oído, sen eu sabelo,
revelar o meu amor. Perdóame
e non atribúas á frivolidade esa fraqueza
que a escuridade da noite desvelou.

ROMEO.
Xuro pola sagrada lúa
que coroa de prata as copas desas árbores…

XULIETA.
Non xures pola lúa, pola inconstante lúa,
que cambia cada mes a súa órbita;
non sexa que o teu amor resulte tan variable.

ROMEO.
Por quen hei de xurar?

XULIETA.
Non xures. Ou, se queres,
xura por ti mesmo,
que es o deus que idolatro,
e crereite.

ROMEO.
Se o amor do meu peito…

XULIETA.
Non xures. Aínda que sexas a miña ledicia
non me alegra o acordo desta noite:
é demasiado brusco, imprudente, súbito
semellante ao lóstrego que desaparece
sen dar tempo a dicir que relampa. Boas noites, amor.
Este xermolo e amor, madurecido co alento do verán,
pode ser a fermosa flor cando nos volvamos ver.
Adeus, adeus. Que a paz e o repouso
do meu peito enchan o teu corazón.

ROMEO.
Vas deixarme tan insatisfeito?

XULIETA.
Que satisfacción pretendes esta noite?

ROMEO.
Intercambiaremos xuramentos de amor.

XULIETA.
Deiche o meu sen que mo pedises
e oxalá puidese darse outra vez.

ROMEO.
Queres quitarmo? Por que, amor meu?

XULIETA.
Para ser xenerosa e volvercho dar.
Mais xa teño o que desexo.
Ilimitada coma o mar é a miña xenerosidade,
e tan fondo o amor. Cando máis che dou
máis teño, pois ambos son infinitos.
Sinto voces dentro. Adeus, amor meu.

(A Ama chama desde dentro.)

William Shakespeare. Romeo e Xulieta.




–Meu Simón… Estou contigo porque te quero e porque sei que me queres. Porque es o meu guerreiro e a miña flor e o meu corazón aberto ao vento. Non o dubides nunca. De cantas formas cho teño que dicir? E aínda que Áurea, ou quen sexa, me levase, seguirías sendo o meu amor e o meu guerreiro e o meu corazón latexante. Aquí e alá. Sempre.
–Perdoa, por favor, estou algo… Que máis pasou?
–Os meus pais quedaban en silencio, con aspecto aliviado pero á vez moi triste. Ofelia colleume nos brazos, acaricioume con suavidade e chamoume “pequena salvaxe” e “cabeciña louca”, e despois dixo: “Miña pobre pombiña, todo se vai arranxar; mañá, todos quedaremos liberados da ameaza que pesa sobre nós, entón poderaste namorar e ser feliz como mereces; ningunha nube ocultará o sol para ti, miña flor.” Por que o diría? Quizais deu por feito que ti non te negarías ao sacrificio.
–Anabel...
–Claro que non ten que ser agora. Pódeste presentar nos seus reinos escuros mañá, ou pasado.
–Anabel…
–Que?
–Casa comigo.
–...
–Casa comigo. Casemos. Eu desexo estar sempre contigo, para todo, para o pequeno e para o grande, para o bonito e o feo, e non hai nada que non poida facer se estamos xuntos. Non me parece obrigado que teñamos que casar para vivirmos xuntos, pero é un trámite que nos esixe a sociedade para aceptar a nosa unión e poñernos as cousas fáciles. Non ten ningunha importancia. E nós podémoslle dar un significado verdadeiro, non un simple acto social, senón unha cerimonia mística, antiga e astral. Casemos. Se non nos deixan, que seguramente non nos deixarán, fuxiremos, haberá algún lugar onde o poidamos facer. Se non, se temos que esperar á maioría de idade, esperaremos. Pero estaremos comprometidos, ninguén poderá desfacer iso. E daranos igual que digan que somos uns cativos e que estamos tolos. Os maiores din cousas de maiores e a nós non nos importan porque non o somos. Casa comigo. Casemos.

O Xardín (páx. 275)



[No cambio de ano, saúde, enerxía, festa, inocencia, amor. A todas e todos. E que dure.]