9 de ago. de 2009

A viaxe, o regreso

Cando emprendas a túa viaxe a Ítaca
pide que o camiño sexa longo,
cheo de aventuras, cheo de experiencias.
Non lles temas aos lestrigóns nin aos cíclopes,
nin á ira do carraxento Poseidón,
seres coma eses xamais acharás no teu camiño
se o teu pensamento é elevado, se exquisita
é a emoción que anega o teu espírito e o teu corpo.
Nin os lestrigóns nin os cíclopes
nin o salvaxe Poseidón te poderán atopar
se non os levas xa dentro, na túa alma,
se a túa alma non os conxura ante ti.

Pide que o camiño sexa longo.
Que sexan moitas as mañás de verán
en que chegues –con que pracer e ledicia!–
a portos nunca antes vistos.
Detente nos emporios de Fenicia
e procura as súas fermosas mercadorías,
nácara e coral, ébano e ámbar,
e toda sorte de perfumes voluptuosos,
cantos máis abundantes perfumes pracenteiros poidas.
Acude a moitas cidades exipcias
para aprender, e aprende dos que saben.

Ten sempre Ítaca no teu pensamento:
chegar alí, eis o teu destino.
Mais non apures nunca a viaxe.
Mellor, que dure moitos anos,
e atracar, vello xa, na pequena illa,
enriquecido de canto gañaches no camiño.
Non esperes que Ítaca te enriqueza:
Ítaca brindouche esa fermosa viaxe.
Sen ela xamais emprenderías o camiño,
mais non ten outra cousa que che ofrecer.
Aínda que a atopes pobre, Ítaca non te enganou.

Así, sabio como te volviches, con tanta experiencia,
entenderás por fin qué significan as Ítacas.

K.P.Kavafis. “Ítaca”