No escuro pavoroso
e entre o xordo rumor dos pinos bravos
que a tempestade azoutaba coma a escravos,
oíuse, como queixa de raposo,
un asubío medoso.
E un laio de tremor que daba frío
ao medoso asubío
respondeu desde o fondo da espesura,
aumentando no espírito a tristura
que daba o ronco murmurar do río.
Entre as negras ribeiras, manso e lento,
como corre o abatido pensamento
entre os tristes remorsos e a esperanza,
iña a compás do vento
correndo tras da extensa lontananza.
Mais cabo da ancha ourela,
misterioso e agachado un sentinela
nunha lancha do Miño apousentaba;
e a arma na man e en vela
a través da ramaxe axexaba.
Rosalía de Castro. Follas Novas.
Era un sinal. A chuvia vermella que caeu no momento da miña concepción era un sinal, non sei se do ceo ou do abismo, que anunciaba o meu destino tráxico ineludíbel.
O Xardín (páx. 292)
