21 de jul. de 2009

Organizando o vento

–Iso que dis é moi forte.
–Seino. Pero dígoo, aí queda. Valo seguir discutindo? Non me importa, discutiremos. Encántame discutir, sacar o peor que hai dentro para albiscarmos os verdadeiros rostros da paixón. Áurea tamén discutiría. Pero despois iríase no seu coche, veloz, soa, libre e misteriosa na noite.


O Xardín (páx. 236)


Cando unha muller adormece, o seu corpo é o mundo nun siléncio tranquilo que se contempla desde o chan ou desde un balcón nas nubes,
o Cazador non se lle achega porque ruxe nela a distáncia-volcán da vida. Hai que poñer fronteiras, apuntalar as casas, combater
e organizar o vento arredor dun simple corpo solitário e manso
carne de dor como un animal que foxe ao lume.

A ela podemos descer ou subir para ver na sua pel o matiz cinza da terra e venerar algun mistério non nacido,
o endurecido seo, o ponto mais escuro do círculo, o centro do círculo do círculo
porque un seo fecha en si o infinito coa sua illa no meio, centro da redondez do mar,
praia en anel onde as gueivotas estremecen a torre de carne habitada con apenas unha xanela para o soño dos outros,
os que lle nacen nas ortigas dun xardin que ve pasar brevemente.

Seducida no leito interior da torre fechada,
adormece a muller que agora desperta. Ouve-se un grito
de abismo á deriva, mudo de soedade, gritan os muros, cala a fronteira e a guerra, grita o seu grito que grita, fala en soños ainda
pero ecoa o temor de que as ondas repitan, salgadas de séculos, o afundimento ritual que a devolva ao siléncio.

Luísa Villalta. Ruídos.