23 de set. de 2010

E despois... (V)

[…]
–Dime: como foi a túa vida estes últimos anos?
–Tan simple todo, tan previsíbel, que non merece demasiada atención. Nalgún momento, Laura e eu, cando estivemos seguros de que a nosa relación ía en serio, probamos a construír algo máis sólido, xa sabe, un fogar. Ela aceptou vivir en Forzáns en tanto non remataba a miña carreira, despois trasladariámonos de novo a Casais… Parece que todo conduce a que finalmente acabe vivindo na casa de pedra que plantei sendo rapaz, verdade? En Forzáns arranxamos a casa da avoa Cruz, que morreu aos poucos meses de eu me curar, e alí vivimos. Eu viaxo a Vigo por seguir as miñas clases e ela vai por veces a Agolada, onde deixou unha persoa para atender o seu negocio de roupa. Vén tamén por Pontevedra, aproveita para explorar a posibilidade de abrir unha segunda tenda na capital. O seu son os negocios, e ten moitas aptitudes para iso.
–A relación é boa, non hai lagoas.
–A relación é excelente. Ambos somos persoas adultas, formadas, cunha sensibilidade e uns gustos moi próximos. Fisicamente atraémonos cada día máis… É unha unión que se forxou nos máis intensos momentos da infancia, ese territorio que, como dixo alguén e repetiron tantos, é a verdadeira patria dos humanos, e que se prolonga no desexo de compartirmos tamén o que veña no futuro. É todo tan perfecto que ata parece cursi, verdade? Ese fío sutil entre o sublime e o patético; aí é onde estamos nós.
–Iso está ben, non tes por que atormentarte.
–Aínda que tamén temos momentos de tensión, afortunadamente. Pero en cousas nimias, xa sabe, a cor das cortinas, o punto de relación con amigos comúns, os nomes dos fillos que imos ter… Iso tamén forma parte da felicidade.
–Que tal a túa saúde? Saír dun coma de varios anos, ou o que fose que padeciches, debe deixar algunha marca, non desaparece como se non pasase nada.
–Pois así debeu ser. A miña saúde, segundo os que saben diso, é a normal e non hai nada que remita a aquel suceso. Quizais…
–Si?
–Só é un quizais… A veces teño soños. Soños que me transportan a aquel momento no que non estaba consciente. Son tan reais que me fan sentir que estou de novo alí. Pero só son soños, todos os temos, non significan nada. Porque non significan nada, verdade, doutora?
–Iso depende. Cóntame algún.
[…]