26 de jan. de 2010

Amencer na morte

.... mentres a luz da madrugada iluminaba o noso leito de amor, a nosa nudez primordial. Houbo berros, bágoas, maldicións, houbo imprecacións e lamentos, e eu non entendía nada. Negábame a entender. Negábame a aceptar, a crer, que Anabel estivese morta.

O Xardín (páx. 286)


Non sentín o teu leve paso
nas augas engurradas dos meus soños.
O amencer azul do río
mesturou os teus pés transparentes
coas follas douradas do outono.

Teríasme amado cegamente?
Lavarías os teus cabelos
no viño escuro dos meus beizos?
Xa só che podo ofrecer o vento do meu amor
e a branca canción dos meus ósos xeados.

Wang Bai-Yi. Poemas.

17 de jan. de 2010

A noite, o día, a noite

Esa noite bicámonos por primeira vez. Entón, coñecín o sabor dos seus beizos, máis fresco ca a auga da fonte, máis doce ca as uvas da infancia, máis embriagador ca calquera licor. Bicámonos unha vez, outra vez, beixos como lúas, como flores, como bolboretas ou augamares, beixos como cancións, como raios de luz na penumbra.

O Xardín (páx. 221)



A noite non quere vir
para que ti non veñas
nin eu poida ir.

Pero eu irei
aínda que un sol de alacráns me coman a sen.

Pero ti virás
coa lingua queimada pola chuvia de sal.

O día non quere vir
para que ti non veñas
nin eu poida ir.

Pero eu irei
entregándolles aos sapos o meu mordido caravel.

Pero ti virás
polos turbios sumidoiros da escuridade.

Nin a noite nin o día queren vir
para que por ti morra
e ti morras por min.

F. García Lorca. Diván do Tamarit.