3 de dez. de 2009

Para non ser

E se nunca existiu?... E se Anabel non existiu?.. E se a miña historia recente non ocorrese realmente, ou non foi como eu a vivín, ou como a lembraba?

O Xardín (páx. 506)



Corpo de muller, brancos outeiros, coxas brancas,
aseméllaste ao mundo na túa actitude de entrega.
O meu corpo de labrego salvaxe socávate
e fai saltar o fillo do fondo da terra.
Fun só coma un túnel. De min fuxían os paxaros
e en min a noite entraba a súa invasión poderosa.
Para me sobrevivir forxeite coma unha arma,
coma unha frecha no meu arco, coma unha pedra na miña funda.
Mais cae a hora da vinganza, e ámote.
Corpo de pel, de carriza, de leite ávida e firme.
Ah os vasos do peito! Ah os ollos de ausencia!
Ah as rosas da pube! Ah a túa voz lenta e triste!
Corpo de muller miña, persistirá na túa graza.
A miña sede, a miña ansia sen limite, o meu camiño indeciso!
Escuras canles onde a sede eterna segue, e a fatiga segue, e a dor infinita.

Pablo Neruda. Vinte poemas de amor e unha canción desesperada.