21 de dez. de 2009

Na porta


Hai un gardián que garda a porta da Lei. A ese gardián chega un home do campo que pide ser recibido pola Lei. O gardián respóndelle que ese día non lle pode permitir a entrada. O home reflexiona, e pregunta se poderá entrar máis tarde. "Pode ser –di o gardián–, mais non agora". Como a porta da Lei segue aberta, en canto o gardián se volve de costas, o home agáchase para axexar. O gardián ri, e dille: "Fíxate ben: son moi forte. E son o último subalterno dos gardiáns. Dentro non hai unha soa sala que non estea custodiada polo seu gardián, cada un máis forte ca o anterior. Xa o terceiro ten un aspecto que eu mesmo non podo soportar." O home non preveu eses atrancos. Pensa que a Lei debe ser accesíbel a todos os homes, pero ao observar o gardián, coa súa capa de pel, o seu gran nariz agudo e a súa longa e esgazada barba de tártaro, resolve que máis vale esperar. O gardián dálle un banco e déixao que se sente onda a porta. Aí pasa os días e os anos. Intenta moitas veces ser admitido e fatiga ao gardián coas súas peticións. O gardián sostén con el breves diálogos, e interrógao sobre o seu fogar e outros asuntos, mais dun xeito impersoal, como de señor importante, e sempre acaba repetindo que non pode pasar aínda. O home, que se equipara de moitas cousas para a súa viaxe, vaise despoxando de todas elas para subornar o gardián. Este non as rexeita, pero declara: "Acepto só para que non penses que omitiches ningún empeño". Nos moitos anos, o home non deixa de observalo. Esquécese dos demais e pensa que este é o único obstáculo que o separa da Lei. Nos primeiros anos maldí a berros o seu perverso destino; coa vellez, a maldición decae en queixume. O home vólvese infantil, e como na súa vixilia de anos chegou a recoñecer as pulgas na capa de pel, acaba por lles pedir que o socorran e que intercedan co gardián. Á fin, anúbanselle os ollos e non sabe se estes o enganan ou se se escureceu o mundo. Apenas se percibe na sombra unha claridade que flúe inmortalmente da porta da Lei. Xa non lle queda moito por vivir. Na súa agonía, as lembranzas forman unha soa pregunta, que non lle propuxo aínda ao gardián. Como non se pode incorporar, ten que chamalo por señas. O gardián agáchase a fondo, pois a diferenza de estaturas aumentou moitísimo. "Que pretendes agora? –di o gardián–. Es insaciábel." "Todos se esforzan pola Lei –di o home–. Será posíbel que nos anos que espero, fóra de min, ninguén máis quixera entrar?" O gardián entende que o home está morrendo, e ten que berrarlle para que o oia: "Ninguén quixo entrar por aquí porque só a ti estaba destinada esta porta. Agora, vouna pechar."

Franz Kafka. “Perante a Lei”.


[…] Daquela, para que existir?
Ese era, nese momento de brétemas turdias, o meu pensamento definitivo, o único que me valía para lle atopar un lugar no seo da razón á senrazón da miña historia.

O Xardín (páx. 293)