2 de fev. de 2009

Flor da xunqueira

–Podo remar?
–Claro, tes que aprender. Non está ben que reme eu e ti vaias aí estomballado. Non é propio dun heroe protector de damas.
Custoume esforzo ao principio manter a dirección, pero tras varios choques contra as beiras e outros tantos comentarios burlóns da miña amiga, acabei por conseguilo.
Se fermosa era de seu aquela rede irregular de canles que parcelaban a vasta masa herbácea do humidal, máis fermoso era flutuar paseniño entre o espello calmo da auga, a mesta selva de xuncos, salicornias e festucas, cebas e carrizos, e a luz neboenta da tarde invernal. Anabel, concentrada na maxia da paisaxe tanto como nos seus pasadizos interiores, deu en estender os seus recordos mariñeiros ás singraduras que, nun remoto pasado, a levaran máis dunha vez aos mares do profundo, ou declamaba versos de almirantes poetas famosos, ou regalaba treitos de silencio marcados polo enigma da súa beleza indefiníbel. Eu, esquecido do lixeiro frío, procuraba só manterme entregado a unha contemplación marabillada e reverente. A súa voz, a vexetación, os cínifes e libeliñas, a auga clara, a dourada area, os bancos de larvas e algún que outro cangrexo que asomaba baixo as pedras, os sons distantes da cidade, o aire, todo era fermoso, todo tiña un significado; a sensación era a dun soño. Non me sentía así desde que de neno cabalgaba pola montaña nos cabalos do Paderna, o panadeiro.
Despois dun longo tempo sen falar, pregunteille:
–Ti sabes cabalgar?
–Claro. E voar en vasoira.

O Xardín (páx. 230)