16 de jul. de 2010

E despois... (III)






–Simón, meu amigo… Canto tempo!
–Ola doutor. Si, pasou tempo.
–Preto de dous anos, non?… Vaia, tes bo aspecto. Pero entra, non quedes na porta.
–Non quixera molestalo. Só me acheguei por se dispoñía duns minutos.
–Estou á espera dun paciente que nunca vén. Non creo que hoxe faga unha excepción, así que...
–Como é iso?
–El nunca vén, pero eu espéroo igual. É parte do meu traballo.
–Entendo.
–Toma asento. Teus pais están ben?
–Moi ben. Ela segue de mestra no Illas Ons. Hoxe é o seu aniversario, por iso estou en Pontevedra. El, entregado coma sempre ás tarefas de xardineiro. Nunca pensei que a paixón puidese medrar coa idade, estaba equivocado; converteuse nun verdadeiro alquimista da flora. Sabe que estivo valorando matricularse comigo na carreira de Bioloxía?
–De veras?
–Só o desanimaron as probas de entrada para adultos. Como non rematou o Bacharelato, deulle medo non ser quen de superalo. Finalmente, acordamos que seguiría a carreira comigo, eu sería o seu profesor.
–E que tal? Funciona?
–Non crea, non é un bo alumno. Fáltalle método científico. Séguese guiando máis do seu instinto ca das sesudas explicacións dos académicos. Faime máis caso a pequena Zhadía, ela si que é unha alumna aplicada.
–Tes unha familia estupenda. Dime, Simón, por que non volviches polo meu despacho? Desde o día en que viñeches deixarme unha copia do libro, non te volvín ver. Podo saber por que?


–… Ten que desculpar, con vostede só podo ter agradecementos e quizais non fun correcto…
–Saltemos o protocolo.
–Verá, quería afastarme o máis que puidese do meu pasado. Non renunciar a el, pero si gardar unha prudente distancia. Que me permitise velo con claridade e sentirme alleo ao ocorrido, coma se non tivese que ver comigo.
–Eu non formo parte do teu pasado. Non tes por que excluírme.
–Forma parte, na medida en que me axudou a reconstruílo. É unha especie de ponte entre a persoa que fun e a que son.
–Entendo. Daquela, queres deixar o pasado atrás.
–Só se trata de poñelo no seu sitio, de facer que non se convirta en protagonista do presente. O que sucedeu sucedeu, non pode ser cambiado; pero pódese xestionar a súa influencia. Guiar as súas consecuencias nalgunha dirección. Vostede sabe que eu, antes, consideraba que nada podía ser evitado, que o mundo e a vida xiraban ao compás de cadeas de feitos que se gobernaban por si mesmos. Agora non o penso, e esa convición axúdame a tomar decisións valentes. Son fillo do pasado de todos, pero son amo do meu presente. E elixo ser quen son agora mesmo.
[…]