16 de abr. de 2009

As casas
Un día consultei o Campás sobre as casas.
– As casas –dixo coa súa paciencia proverbial– hainas de dúas clases: as de ladrillo, as de pedra e as demais. As demais non nos interesan, porque practicamente non son casas, son choupanas ou covas. Despois: as de ladrillos fanse. Os albaneis colocan uns bloques sobre outros e así levantan paredes, pisos e teitos. As de pedra, non; as de pedra nacen.

O Xardín (páx. 108)
Agora direi como é Ottavia, cidade-arañeira. Hai un cavorco entre dúas montañas esgrevias; a cidade áchase no baleiro, atada aos dous cumios con cordas e cadeas e pasarelas. Camíñase sobre os traveseiros de madeira, coidando de non poñer o pé nos ocos, ou hai que se guiar polas cordas de cánabo. Abaixo non hai nada en centos e centos de metros: pasa algunha nube; dexérgase máis abaixo o fondo do barranco.
Esta é a base da cidade: unha rede que serve de pasaxe e de soporte. Todo o demais, en vez de se elevar enriba, pendura cara a abaixo: escadas de corda, hamacas, casas feitas en forma de saco, colgadores, terrazas como pequenas naves, foles de auga, picos de gas, asadores, cestos de rafia suspendidos, montacargas, baños, trapecios e aneis para xogos, teleféricos, lámpadas de luces, macetas con plantas de follaxe oscilante.
Suspendida no gran cavorco, a vida dos habitantes de Ottavia é menos incerta que noutras cidades. Sábese que a rede non sostén máis ca iso.
Italo Calvino. As cidades invisíbeis.