24 de ago. de 2009

Sobre o lume e os deuses antigos

De tal xeito cantou que a Lúa saíu
aínda que non lle tocaba a aquela hora.
As xentes arremuiñábanse no campo,
e cando anunciou que iba cantar o lume,
todas as mans frías tendéronse ás fogueiras
–que soio eran verbas
que estaban por decir, marmuríos a boca pechada
cos que ela se afinaba antes de cantar,
invisibles mans nas invisibles
clavixas da gorxa, tensando cordas invisibles–.
Por fin ergueu a man, coma unha vela branca
se inza nunha nao, e cantou dando entrada ao lume,
quen coa dourada lingoa das súas chamas
lambeulle os pés.
Esta era Dagha, a princesa de Llir,
que acostumaba vir á terra firme
cada cen anos máis ou menos, dende o fondo do mar,
por ver si eran como dicían os poetas
a Lúa, o lume, os espellos e as bágoas
dos que morren de amor. Por esto último
algunha vez foi confundida coa morte
polos fieles amadores.

Álvaro Cunqueiro. Herba aquí e acolá.



Falaron moito tempo, sobre o libro, sobre o lume e os deuses antigos. Unha conversa chea de pasaxes misteriosas, incluso para min. Xa che dixen que lle devolvín o libro ao meu pai? Aledouse tanto...

O Xardín (páx. 275)