–Unha vez quixen ser músico. Director de orquestra.
–Dirixir unha orquestra é como guiar unha bandada de paxaros entre dous continentes.
–Ti cres? Eu coido que dirixir unha orquestra demostra un prodixio de formación técnica, de sensibilidade e de forza, ademais de dotes de mando e de psicoloxía.
–O que eu digo. Como guiar un barco na escuridade. Como abrir unha porta sen saber o que hai detrás... Como guindar area ao aire e que non caia.
–Algo de todo iso. Pero con moita técnica.
O Xardín (páx. 210)
–Dirixir unha orquestra é como guiar unha bandada de paxaros entre dous continentes.
–Ti cres? Eu coido que dirixir unha orquestra demostra un prodixio de formación técnica, de sensibilidade e de forza, ademais de dotes de mando e de psicoloxía.
–O que eu digo. Como guiar un barco na escuridade. Como abrir unha porta sen saber o que hai detrás... Como guindar area ao aire e que non caia.
–Algo de todo iso. Pero con moita técnica.
O Xardín (páx. 210)
Atopamos esta madrugada
na gaiola do Mar
unha illa perdida.
Armaremos de novo a gaiola.
Vai saír o Sol
improvisado e desorientado.
Xa temos tantas estrelas
e tantas lúas submisas
que non caben no barco nin na noite.
Xuntaremos paxaros sen xeografía
para xogar coas distancias
das súas ás ampliadoras.
E os adeuses das nubes,
mudos e irremediábeis.
E armaremos unha rede de ronseis
para recobrar as saudades
coa súa viaxe feita
polos océanos do noso corazón.
Manuel Antonio. De catro a catro.
na gaiola do Mar
unha illa perdida.
Armaremos de novo a gaiola.
Vai saír o Sol
improvisado e desorientado.
Xa temos tantas estrelas
e tantas lúas submisas
que non caben no barco nin na noite.
Xuntaremos paxaros sen xeografía
para xogar coas distancias
das súas ás ampliadoras.
E os adeuses das nubes,
mudos e irremediábeis.
E armaremos unha rede de ronseis
para recobrar as saudades
coa súa viaxe feita
polos océanos do noso corazón.
Manuel Antonio. De catro a catro.
