29 de nov. de 2010

E despois... (IX)


[…]
–O que me pides é algo que non está nas miñas mans. Pero está nas túas. Só tes que mirarte.
–Mirarme?
–Dime, Simón: sabías quen era eu, pero, sabes quen es ti?
–Non entendo.
–Se sabes quen es ti, ou, mellor, que es ti, non precisas da miña axuda. En realidade, xa che axudei noutra ocasión, e foi suficiente para o que desexas.
–… Debo saber que son?
–Xa vai sendo hora. E tamén onde estás.
–Pensei que o sabía.
–Onde estás?
–Estou no mar, sobre o areal, o enorme areal que se estende polo medio da ría. Camiño sobre a area batendo cos meus pés nesta auga morna, tratando de non pisar os peixes arcaicos que me observan. É un lugar precioso, só pensar nel faime estremecer de gozo. Estiven aquí outras veces. Non sei onde se sitúa nin que ría é, mais non desexo outra cousa que estar aquí.







–Que raro! Pensei que estabas nun consultorio médico no hospital Marcelino Agulla.
–Estou, vin visitar a doutora Adelina Fontoira. Non é vostede a doutora Adelina Fontoira? Verá, quixera preguntarlle que facía no hospital cando eu estaba internado en estado de coma?
–Dime, Simón, que peixes son eses?
–Non estou seguro de que sexan peixes, son animais do máis estraño, con caparazóns, escamas aceiradas ou peles viscosas. Son tantos que fago esforzos por non pisalos, e iso é o que menos me gusta deste lugar, aínda que tampouco me dá noxo. É como se eu fose tamén un animal primitivo, aí deitado na auga morna, sen un obxectivo claro.
–Non hai unha cova?
–Haina, mais eu non estou nela. A cova tráeme recordos. Tal vez estiven alí algún día.


–Lembras como chegamos aquí?
–Trouxéchesme no teu coche, no teu Rolls Royce vermello. Eu viña no asento do copiloto. Viaxamos a través da noite.
–Así foi, a través da noite.
–Por que viñemos aquí?
–Non querías atoparte con Anabel?
–Ela está aquí?
–…
–Está aquí?
–Aínda non entendes o que ocorre.
–Que non entendo?
–Voucho explicar. Cada vez que viaxamos, dános a impresión de que nos movemos dun punto a outro, e iso pode ser certo cando é de día. Mais non cando se viaxa na noite.
–Que ocorre entón?
–Que nós estamos quietos. O que se move é o mundo. A noite existe para que as cousas que non se moven polo día se poidan mover na escuridade. Estou a falar das montañas, os ríos, as árbores… Pasan tan rápidos á nosa beira que parece que se transforman. Así é como se descobren os grandes misterios da natureza, na noite, e como se atopan as cousas que perdemos no pasado, ou os desexos que nunca se cumpriron. Porque a noite se encarga de poñer as cousas no sitio.
–Pois eu non vexo nada diso, Campás.





–Dime: que fas normalmente pola noite?
–Durmir.
–E cando espertas pola mañá, as cousas están todas no mesmo sitio?
–Si.
–E son todas igual a como eran?
–Son.
–Velaí o tes; porque a noite se encargou de que todo sexa como ten que ser e que todo estea no seu sitio. Así se explica.
–E eu como saberei cal é o meu sitio?
–Fácil. O teu sitio é sempre onde estás. En cada momento. Sobre todo, se é de día.
–Este sitio onde estou agora é o meu?
–É o teu. E tamén o meu, porque tamén estou nel.
–Estamos no mesmo sitio?
–Non o ves?
–Non pode ser, iso non pode ser.
–Por que non pode ser?
–Porque ti morriches. Estás morto. Como podes estar aquí comigo?
[…]


13 de nov. de 2010

E despois... (VIII)




[…]
–Non sei se te entendo. Dis que queres recuperar a Anabel.
–Si.
–E que esperas encontrala nesa casa ruinosa que ás veces está e ás veces non está.
–Precisamente por iso é o lugar indicado.
–Explícate.
–Vou a esa casa porque foi un lugar esencialmente máxico entre nós os dous, un lugar que seguramente só existiu nas nosas cabezas. A ver, non son un iluso; sei que ela non vai reaparecer na Xunqueira, nin no areal, nin no solar dunha casa que xa non existe, nin naquela cova onde pasamos tantas horas, pois está morta, e non é unha pantasma das dos contos. Mais pode volver a un lugar onde talvez nunca estivemos realmente, entende?
–Entendo. Só nas vosas cabezas. Como unha imaxinación…
–Non é unha imaxinación. Se o fose, gardaría esa sensación no andel das imaxinacións e alí quedaría.
–Segues coas túas caixiñas?
–Nunca as deixei, son moi útiles para moverse polo mundo.
–Pois a min estanme despistando. Imos tratar de lles poñer nomes ás cousas. Ti sabes que está morta. Es consciente de que nesta parcela que chamamos realidade, é dicir, fóra do mundo da ensoñación, a lembranza, a fantasía, o desexo, a mente, como lle queiras chamar a esoutra parte do noso interior na que tamén vivimos, ela non é máis que unha morea de cinsas, que xa nin cinsas serán, serán átomos de calquera outra materia da natureza, xuncos, cangrexos, cínifes, areas... Daquela, non pode volver de ningunha maneira como Anabel.
–Si…
–Non pareces moi convencido.
–O problema é que non me sei explicar con claridade. Traizóanme as palabras. A ver: non quero dicir que espero que resucite, por suposto. Non se me ocorre desexar tal cousa; de feito, non desexo que se altere a miña vida actual por nada; como lle dixen, síntome feliz, teño una existencia plena, teño máis do que lle podería pedir á vida. E tampouco soño con regresar aos dezasete anos. Ese tempo xa o vivín, xa pasei por el. Querelo repetir non ten sentido. Estou ben no punto no que estou. Mais… O que quero é recuperala noutro nivel de existencia. Existe iso? Pódese falar doutro nivel de existencia? Outra dimensión?




–… Continúa.
–Eu penso que si. E non falo do fácil mundo da fantasía nin da ensoñación nin dese recanto emotivo da lembranza nostálxica. Falo deste que, efectivamente, chamamos realidade. Eu, pola miña traxectoria, teño que saber da complexidade da existencia e das distintas maneiras de estarmos no mundo, algunhas consecutivas, outras simultáneas… É un feito comprobado, eu vivino. Daquela, por que non pensar que podo ser varias persoas á vez e ser cada unha delas plenamente, e vivir varias vidas sen que ningunha signifique un menoscabo para as demais?
–Vivilas simultaneamente.
–Ás veces simultaneamente, ás veces alternativamente. Nesa dimensión da que falo, a xeometría non é a que coñecemos. Vostede non lembra esa vivencia infantil que debemos ter todos pola cal pensabamos que, en canto deixabamos de mirar algo, ese algo deixaba de existir?
–Sei a que te refires. Todos os bebés gozan xogando a pechar e abrir os ollos e dicir “agora estás, agora non estás, agora estás”.
–Exacto. Tardamos tempo en coñecer a persistencia da realidade, en descubrir que é allea a nós. Que nós formamos parte dela, e non ao revés.
–Si.
–Pois ben, aí é onde a quero recuperar. Quero ser capaz de pechar os ollos e dicir “agora estás”, ou que estea cando os teño abertos. E iso sen que deixe de estar tamén todo canto me rodea no momento actual. Empezando por Laura e a vida que temos en común.
–Simón, ti es consciente de que o que queres tamén se lle podería chamar concubinato. Se falases con outra persoa, ao momento consideraría que o que pretendes é manter dúas relacións amorosas simultáneas, algo ao que sempre se chamou concubinato, adulterio, mancebía, amigamento, engano…
–Vostede sabe que non é iso.
–Tamén habería quen ditaminase algún tipo de esquizofrenia. O normal é ter unha única personalidade e unha única vida. Pero tampouco se trata diso...
–…


–Simón, volvereicho preguntar: por que me viñeches ver?
–…
–Non foi só unha visita casual, aproveitando que pasabas por aquí e viches a luz acesa, verdade?
–Verdade.
–Viñeches porque sabes quen son realmente…
–…
–… ah, esa palabra “realmente” empeza a ser un atranco na nosa comunicación. Viñeches porque sabes quen son, e porque pensas que podo axudarte. E axudala a ela.
–Si. Por iso estou aquí. Pódesnos axudar?
–… Podo.
–Vasnos axudar?
–Iso depende. E non de min.
–De quen depende?
–Dime unha cousa, antes de seguirmos adiante: estás seguro de que ela tamén quere volver? Onde ela está, as cousas non se perciben igual. Ti o dixeches: a xeometría non é a mesma. Se cadra, nin se lembra de ti. Sabes que a lembranza só é a actividade dun conxunto de neuronas nun cerebro. Ela non ten un cerebro coma o teu. Nin ten un corazón. Por que pensas que ela tamén quere volver?
–Xa cho dixen, tiña un presentimento. O feito de que volvese dar con aquel camiño e aquela casa… interprétoo como que ela quere establecer fíos para que nos reencontremos. E eu non desexo outra cousa. Por iso acudín a ti, Áurea. Se alguén sabe onde está Anabel e o que é agora mesmo, es ti. E se alguén pode traela ata min, ou levarme a min onda ela, es ti. Vasme axudar?
[…]