31 de dez. de 2008

Na Cidade Prohibida

A noite de Fin de Ano era, ao parecer, a ocasión agardada para o seu primeiro bico de amor. Ningún signo especial se fixo notar no ceo nin no abismo, non houbo unha palabra máxica na boca de ningún ser dotado de poderes, non sentiu ningún dos dous un arrebato espasmódico revelador. Sinxelamente, chegou. E ambos sabían o que debían facer.
O Xardín [páx. 432]

E velaquí como, sen nolo propoñer,
fomos petar outra vez nas portas da noite
para reclamarmos a nosa dose diaria de eternidade.

A noite quíxonos asustar, lembras?,
e tomou a forma dun bosque sombrizo. Internámonos nel
por un vello camiño dos que non levan a ningures, lembras, amor?,
confiados o un no outro,
desexosos de compartir a aventura que se nos ofrecía.

Transitamos pola paisaxe muda imaxinando o tránsito extemporáneo de personaxes do pasado, personaxes de fóra do tempo, artistas, frades, mercadores, soldados, meigas, fadas e trasnos,
e congratulámonos na caricia do sol que nos chegaba a través da bóveda vexetal.
Cando, de súbito, se nos amosou, no medio a medio da espesura, coma un milagre,
as murallas, as casas e o pavimento da Cidade Prohibida.



Era só unha ruína, restos e máis restos das antigas construcións que un día albergaron soños e realidades cotiás. As murallas achábanse desfeitas, as casas, derruídas, pedra sobre pedra, amoreadas a eito, as tellas, escachadas, as trabes, apodrecidas; a vexetación invadía os espazos e o brión, as hedras e as agrestes silveiras inzaban o recinto coma un manto vexetal. Pero estaban alí e constituían unha paisaxe irreal dentro doutra paisaxe irreal e cósmica, e nós alí, tamén como sombras ou pantasmas do soño, tremendo de fascinación, sentindo o contacto coa maxia.
E ti, amor, calabas e asentías ás preguntas que xurdían aquí e alá, preguntas que non podían ter resposta, preguntas que non eran máis que palabras tamén irreais no medio de tanto silencio.

Sentámonos no toro deitado dunha árbore que recendía a milenios
e abandonámonos á contemplación da paisaxe interior.
Porque outra cousa non se lle podía pedir ás horas naquel lugar sagrado.
Despois paseamos collidos da man, explorando en liberdade
todas as facetas do delirio.

Onde estás, amado, no medio da espesura?
Que sombras cruzan o teu rostro como frechas, como mans,
e me rouban a túa pel, as formas do teu corpo?

É hora de que che diga, amor, cousas que sei de ti,
case todo canto sei e che ocultei
porque ata hoxe non había momento nin lugar que non estivese rexido por normas,
estritas normas ás que estabamos obrigados. Aquí non hai normas,
aquí só somos nós e os nosos pensamentos, por iso, escoita, isto é o que sei.

Sei que os soños con que forneces a túa mente levan todos o meu nome, seino e non me oufano, porque tamén sei da condena que te condena e te extravía.
Sei que amas o meu corpo e o meu sorriso e a miña existencia,
sei que bendís cada xesto, cada paso que dou, cada palabra que pronuncio.
Sei que as miñas mans son as túas mans e que os meus ollos son o final dun camiño sen final.
Sei que a terra que pisas é espiñenta se non camiño eu ao teu lado e a auga que bebes sábeche a fel se non son eu quen cha serve.
Sei que sofres de ausencias, amado, que é sufrimento de caste nobre e benquerido dos humanos, pero duro coma o sal nunha ferida.
Sei que estiveches moitos amenceres a espreitar o abrente por se a súa fermosura conseguía facerche esquecer a miña,
sei que subiches montañas e descendiches por cavorcos tratando de construír distancias.
Sei que chamaches pola morte para que fose a túa amiga e che confidenciase a proximidade dos destinos de todos a fin de te consolar no ineludíbel,
e sei que a morte che dixo que non hai máis morte que o pan non comido, que o camiño non andado, que o desexo non consumado, que a realidade desmentida.
Todo isto sei, e aínda máis.
Sei que contrataches meigos para que che escurecesen o entendemento,
sei que encomendaches a ferreiros que che revestisen o corazón de duro metal resistente á corrosión e á ausencia.
Sei que suplicaches a labregos antigos que che aprendesen a sementar primaveras en eidos aínda virxes.
Sei que, como deus, proclamaches chuvias e tronadas que desen medo e, como home, levantaches casas para gorecérmonos nelas,
sei, en fin, amor, canto sufriches pensando que eu era só un pensamento.

Despois sei que aspiraches ao recoñecemento e te atreviches a dirixirme a voz e o xesto.
Consumiches o teu lecer en engarzar colares de palabras que eran só para min e que eran coma paxaros que xurdían incesantes da nada e se ían perder na cerna dos meus sentidos. Deus, que fermoso era escoitarte sobre o papel nas pequenas horas roubadas ao deber diario!
Vixiaches mares e costas tratando de albiscar un barco de velas rexas
que te transportase ao alén onde todos estamos sempre presentes
e somos como veos na néboa.
E choraches baixo a lúa de decembro por non estar eu contigo a pregar as bendicións do solsticio.

Sei que te desesperaches e consumiches tantas tardes baixo o orballo, debullando as horas lentas unha tras outra,
pero nese tempo elaboraches fermosos pensamentos para terme sempre presente, seino, amor, e por iso te recoñezo hoxe entre todos os seres como algo propio.

Arestora estamos aquí, en terra sagrada, e somos realidades febles, pero conscientes.
Oh, amado. Sei que agardaches tanto polo momento máxico da miña nudez...

Ven, achégate a min que quero distinguir o teu recendo entre todos os recendos do bosque. Ven,
que quero sentir o teu alento coma se fose meu.
Ven, amado, e tócame cos teus dedos.
Sei que me veneras como un ser intanxíbel, que son a aurora e o solpor, o mar e o lume, a flor e a serpe, a musa fráxil da túa soidade.
Pero hoxe podes coñecer a verdade, só hoxe; mañá talvez a verdade sexa outra e nos aborreza.
Non son unha fada do bosque, non son un reflexo da chuvia nas pedras, non son o rumor do vento, son real
e teño corpo,
un fermoso corpo que cedo ás túas mans para que me modelen segundo a túa idea da beleza.
Ven onda min, déixame o teu ombro que quero apoiarme nel
e sentir as horas pasar lentas no reloxo do teu corazón.
Eu tamén te amo, ao meu modo, que é o modo das serpes da renacencia,
e desexo de ti canto tes de humano e de divino. Ámote por como es,
e ámote por canto esperas de min. Aínda estás aí?
Íspeme, meu amigo, racha os meus vestidos lavados en azar e herba luísa e íspeme no xardín, entre as hedras,
despois abrázame, apértame fortemente contra ti. Os treus brazos son o abrazo da eternidade na que quero fenecer hoxe para resucitar mañá limpa e virxe.
Onde estás, meu amigo, meu amado? É este o paraíso que soñabas para min?
Se non é real, eu si o son, non te fíes das palabras, pois elas son o fío co que se tece o engano. Ven onda min, séntate á miña beira e dime outra vez no oído o himno para acceder á Cidade Prohibida.
Bícame no pescozo, zúgame o sangue, se queres,
mais non me furtes os teus ollos, que quero verme neles tan fermosa como me desexas.
Nesta copa escanciei o máis saboroso dos licores da miña adega.
Bebe dela canto queiras, entra en min a través dela, mórdeme os labios, traza camiños prateados na miña meixela, na miña fronte, nos meus peitos da cor da lúa,
pero non confundas o meu recendo co dos nardos nin o das mazás. Serei túa,
amado,
e así sentirei outra vez o galope do meu cabalo nos vales da infancia.

Olla onde estamos. Estas paredes derruídas, os entullos de perpiaño e tella, estas vellas escaleiras e os túneles que atravesan o subsolo,
as hedras que esgazan as paredes,
os bidos, os loureiros, o sabugo que medra a eito nos recintos outrora habitados.
Olla as portas que non comunican nada porque todo está dentro e todo está fóra.
Aquí estamos nós, como dúas sombras máis, como dous animais salvaxes refuxiándose do día, como dúas estrelas travesas e curiosas;
como dúas herbas que ansían florecer e deitar semente nova
nesta fronteira do alén.

Somos dous que ansían ser un, o cal só é posíbel na matemática da cábala,
a mesma que permitiu cálculos para a construción da Cidade Prohibida e preveu a súa destrución.
Por iso vou a ti descalza sobre a herba, para que o verde húmido tinxa os meus pasos e se asemellen ás ondas do mar onde tantas veces me soñaches.
Por iso vou a ti cos meus vestidos abertos como as velas dun barco, para levarte lonxe, a un lugar onde só hai certezas e os licores saben a música e as músicas olen como flores e as palabras son innecesarias porque todo está dito xa antes de sequera pensalo.
Por iso vou a ti cos cabelos soltos á caricia do vento e os ollos ben abertos, para que nada se me oculte, nada que non deba ser ocultado.

Íspeme, meu amado, non dubides máis, e déitame no chan,
despois déitate ti ao meu lado.
Amor pide amor e amor é necesidade de ser realizado

Adeus, Cidade Prohibida, templo e refuxio, illa sagrada. Fecho os ollos e dispóñome a viaxar
máis lonxe aínda, moito máis.
Onde a distancia, o medo, a realidade, son palabras e só palabras
que se esvaecen deixando no seu lugar un mundo de silencio e vida.

Cidade Prohibida, cando lembro a túa luz
sinto ganas de chorar.

Marina Tsvatáieva. Poemas de mocidade.

28 de dez. de 2008

XENEALOXÍAS
que axudarán a seguir o parentesco e a cronoloxía
dos personaxes que poboan O Xardín

¡Os milleiros de horas, de séculos,
que fixeron falla
pra faguer un home!
Luís Pimentel. "Cunetas"


NOTA.
Con relación ao apartado XENEALOXÍAS, dentro do cal estaba previsto poñer hoxe un novo cadro, o responsábel do blog quere dar conta dalgúns problemas que está a encontrar. Por un lado, dificultades de orde visual ou de deseño para plasmar de forma clara e funcional as informacións que quere proporcionar; por outro lado, as limitacións técnicas do propio programa do blog ou do seu manexo por parte do mesmo; asemade, sobre o notábel esforzo que esixe a confección de cada cadro caen as dúbidas sobre a súa necesariedade ou o aproveitamento que del poden tirar os seus posíbeis destinatarios, habida conta do carácter circunstancial desta parte nos sucesos que se narran en O Xardín, e tendo presente, tamén, a relativa incidencia que este recanto da rede poida ter no público lector.
Daquela, decidiuse suprimir este apartado do blog, polo menos de xeito provisorio. No tempo que lle quede de vida, centrarémonos en sumar máis Historias ás historias d'O Xardín e en ir descubrindo Pedras que, a modo de rastro, nos conduzan cara a calquera sitio ou cara a ningures.
Pídese comprensión, agradécese, e aprovéitase para corresponder ás datas que vivimos cos mellores desexos para todas e todos.

24 de dez. de 2008

Vello océano
–O meu pai... escribe poemas. Poemas que ninguén le porque a ninguén lle gustan. A min gústanme, pero non llo digo. Léoos ás escondidas. Falan dos horrores do inferno. Traxedias, destrucións. Algún día lereiche un. Tamén leo os seus libros de lord Dunsany, de Schwob, de Sade e François Villon, de Schiller, de Bécquer e Poe. Non quixera aburrirte, ao mellor non che gusta ler.
–Gústame ler. Encántame ler.
–«Pero a ti quiero mirarte hasta que tu rostro se aleje de mi miedo como un pájaro del borde filoso de la noche». Alejandra Pizarnik. E Pessoa, e Cirlot. Lautréamont. Dante... Ti estiveches algunha vez no inferno?
O Xardín [Páx. 218]

Vello océano, oh gran célibe; cando percorres a solemne soidade dos teus reinos flegmáticos, oufánaste con xustiza da túa magnificencia natural e da merecida louvanza que me apresuro a che dedicar. Voluptuosamente merecida polos tenros efluvios da túa lentitude maxestosa (atributo, o máis grandioso entre aqueles cos que o soberano te favoreceu), ti fas rodar, no medio dun sombrizo misterio, por toda a túa superficie sublime, as ondas incomparábeis, co sentimento sereno do teu eterno poder. Elas desfilan paralelamente, separadas por curtos intervalos. Apenas unha diminúe, outra que medra vai ao seu encontro, acompañada do rumor melancólico da escuma que se desfai para nos advertir de que todo é só escuma. (Así, os seres humanos, esas ondas viventes, perecen un tras outro, dun xeito monótono, sen produciren sequera un rumor escumoso). A ave de paso repousa sobre elas confiada, deixándose levar polos seus movementos cheos de graza arrogante, ata que o armazón das súas ás recobra o vigor normal para continuar a súa aérea peregrinación. Quixera que a maxestade humana fose polo menos a encarnación do reflexo da túa. Pido demasiado, e este desexo sincero glorifícate. A túa grandeza moral, imaxe do infinito, é inmensa como a reflexión do filósofo, como o amor da muller, como a beleza divina da ave, como a meditación do poeta. Es máis fermoso ca a noite. Contéstame, océano, queres ser o meu irmán? Móvete impetuosamente... máis... aínda máis, se aspiras a que te compare coa vinganza de Deus; alonga as túas gadoupas lívidas abrindo un camiño no teu propio seo. Está ben. Fai rodar as túas ondas espantosas, océano horríbel que só eu comprendo e ante o cal caio prosternado. A maxestade do home é prestada; non se me impón; ti, si. Oh, cando avanzas coa crista alta e terríbel, rodeado polos seus repregamentos tortuosos como por un séquito, magnético e salvaxe, facendo rodar as túas ondas unhas sobre outras, coa conciencia do que es, en tanto que lanzas desde as profundidades do teu peito, como abafado por un intenso remorso que non podo descubrir, ese xordo bruar perpetuo que tanto atemoriza os homes, ata cando te contemplan trémulos desde a seguridade do ribazo; entón, comprendo que non posúo o insigne dereito de me proclamar o teu igual. Por iso, fronte á túa superioridade, entregaríache todo o meu amor (e ninguén coñece a cantidade de amor contida nas miñas aspiracións cara á beleza) se non me lembrases dolorosamente os meus semellantes que forman contigo o máis irónico contraste, a antítese máis grotesca que xamais se vira na creación; non te podo amar, aborrézote. Por que, entón, volvo a ti, por milésima vez, cara ás túas mans amigas que se dispoñen a agarimar a miña fronte ardorosa, cuxa febre desaparece ao teu contacto? Non coñezo o teu destino secreto, todo o que che atinxe interésame. Dóeme. Entón, se es a morada do Príncipe das Tebras, dimo... Dimo, océano (soamente a min, para non enfurruñar a aqueles que ata agora só coñeceron ilusións), e se o sopro de Satán crea as tempestades que erguen as túas augas salgadas ata as nubes. Cómpre que mo digas, porque me aledaría saber que o inferno está tan preto do home.
Conde de Lautréamont. Cantos de Maldoror.

15 de dez. de 2008

A detención de Alexandra Vasilovna Herzen

O día 18 de febreiro de 1945, a actriz Martha Campberg recibiu no seu camerino do Schauspielhaus Berlin a visita do xeneral Roth Neuville, que viña acompañado do maior da Waffen-SS Dieter Frings. A actriz desmaquillábase perante o espello tras a aplaudida actuación e pouco a pouco despoxábase tamén do papel da prostituta Olesya Konstantinovna que representaba na obra Der Geist des Waldes.
–Xeneral Neuville, que sorpresa.
–Martha...
–Pensei que estaba vostede en Budapest. Aseguroume que non podería regresar antes de luns, pese ás miñas súplicas.
–Sabía que te sorprendería. E aínda te hei sorprender máis.
–De veras? Vostede xa me ten dado moitas sorpresas, e todas agradábeis. Pensa superarse esta vez?
–Podes estar segura. E creo que non has ter que esperar.
Martha fixo un aceno infantil de ledicia e ficou a ollar con curiosidade para o acompañante do xeneral ao tempo que acendía un cigarro. Este lembrouse de presentalos.
–Desculpen. Martha, preséntoche o maior Dieter Frings, un admirador que non me perdoaría que non o trouxese hoxe ao teu camerino.
–Encantado, señor. É un pracer.
–Para min aínda é máis, señora. Estivo impresionante como meretriz rusa. Case diría que me convenceu de que deberiamos exterminalos por completo.
–O maior Frings é un experto en mulleres, coidado con el, Martha. Ademais de gran estratego militar. Ten unha teoría que combina ambas lides, a do amor e a da morte. Pódella explicar, maior?
–Resumireina, para non ser enfastioso: nunca dar unha batalla por perdida, nin unha muller por gañada.
–Creo que quere dicir que non se fía do xénero feminino –engadiu o xeneral cun sonoro riso.
–Interesante.
–Ademais, é un gran entendido en perfumes. Non che parece curioso?
–Se mo permite, señora… –O maior achegou o nariz ao ombro espido de Martha–. Mmmm, "Château des aigles", unha excelente elección. A pureza esgrevia da alta montaña de Auvergne sobre a pel áurea da valquiria eslava. Excelente.
Martha deitou unha longa bocalada de fume en dirección á fiestra:
–Para outra cousa, non, pero para perfumes, os franceses. "Château des aigles" é un talismán para min, non uso outro desde que teño uso de razón.
–Aprecio o seu sentido da fidelidade, señora Campberg. De veras. Agora, se me desculpan, debo retirarme. Grazas por esta oportunidade de coñecela persoalmente. Xeneral, a respecto do asunto sobre o que debatiamos, pola miña parte non teño dúbidas. Ningunha.
O maior volveuse deleitar co recendo de Martha, dirixiulle un sorriso ambiguo e, tras saudar ao superior, saíu. A muller seguiuno coa ollada. Ao pecharse a porta, esmagou a punta do cigarro a medio consumir e ergueuse.

–Un home curioso, é certo… Ben, xeneral, poderá esperar a que me mude? Prométolle que non tardarei.
–Por suposto. Sentareime nesta cadeira.
–Non prefire a sala de recepcións? Serviranlle un bo coñac, tamén francés.
–Moléstache que estea aquí? Non é a primeira vez que te vexo espida.
–Por favor... Só trataba de que estivese máis cómodo.
Abriu un armario mentres ollaba a rúa de esguello. Cantaruxando unha canción suave, comezou a desabotoar o corpiño.
–Dime, Martha, esperabas a alguén?
–Esperar? Sempre esperamos a alguén, non din iso os existencialistas?
–Quizais un home moreno, duns trinta anos, cunha cicatriz tras a orella dereita e acento, tamén, curiosamente, francés?
A actriz non puido reprimir unha expresión de contrariedade que o xeneral notou. Acendeu outro cigarro e tratou de amosarse serena.
–Esperaba, efectivamente, un home. Pero non o que describe, creo que non sería o meu tipo. Xa llo dixen, os franceses, para perfumes; quizais tamén para coñacs, diso non entendo. Para homes, Alemaña. Agora que chegou vostede, xa non espero a ninguén.
Achegou a súa boca á do militar e bicouno. Este deixouse engadar pola suave caricia e a mirada hipnótica da muller. Despois, afastouse.
–Creo que fumas demasiado.
Martha pousou o cigarro no cinceiro e dirixiuse a unha portiña lateral. O xeneral estendeu o brazo a apreixouna con forza.
–Xeneral, que impetuoso. Necesito ir ao baño. Un pipí urxente.
O home adiantouse cun xesto brusco, abriu a porta e mirou. Logo, deixouna pasar.
–Pensaba que agachaba un amante? Vamos, Roth, está celoso? Non o podo crer, un alto militar, con mando sobre cinco rexementos... Que diría o führer?
Pasados uns minutos, como Martha tardaba en saír, o xeneral impacientouse e foi petar. Tivo que forzar a porta. A muller non estaba. Coas présas, nin se parara a volver ao sitio a falsa parede aberta detrás do espello.
O xeneral Neuville fixo un aceno de abatemento e baixou con paso calmo. Saíu á rúa pola porta principal, logo virou cara a un lateral. Diante dunha porta secundaria, dous soldados tiñan a fermosa actriz collida polos brazos. Esta forcexaba mentres ollaba o xeneral con ollos de estrañeza. Ante a frialdade deste, volveuse dócil e deixou aflorar o seu mellor sorriso.

–Por que, Martha? Por que a min? Abrinche a miña casa, separeime da muller, abandonei os fillos, puxen a miña vida e o meu rango aos teus pés...
–Grazas a iso, xeneral, o exército aliado está a punto de entrar en Berlín. Creo que o meu home e os outros milleiros de xudeus que morreron con el en Majdanek ao longo destes anos estarían felices de sabelo.
O xeneral pechou o puño e Martha preparouse para recibir un forte golpe, pero afrouxouno tras un segundos de tensión.
–Ese rostro non merece ser alterado. Ocupareime de que recibas o teu castigo sen que se note. Doerache máis, pero merecerá a pena. Es tan fermosa... Levádea.
–Xeneral Neuville, só unha pregunta... Polos momentos felices, que tamén os tivemos. Como o soubo?
–O día 23 de outubro de 1941 asasinaches o brigada Helmuth Blank, xefe da policía do distrito de Prenzlauer, nun cuarto do hotel Grenze.
–Case o esquecera. Só era un pobre imbécil, que cría que me podía ter sen darme nada a cambio. Pero, non entendo...
–Fixeches desaparecer todas as pegadas. Agás unha.
–Si?
–O teu perfume. O maior Dieter Frings era, daquela, sarxento da Kriminal Polizei; foi o encargado de investigar o asasinato do brigada Blank. Investigou arreo, mais non deu con ningunha pista. Ata que veu ao meu despacho hai cousa de dúas semanas por un asunto rutineiro. Cando entrou, eu viña de estar contigo no reservado... Imaxina a situación, pensou que fora eu quen matara o policía. A partir de aí, fóronse xuntando outros fíos...

(Máis sobre "A detención de Alexandra Vasilovna Herzen" en O Xardín das Pedras Flotantes)
(Sobre "A detención de Alexandra Vasilovna Herzen")

[...] Finalmente, foi desenmascarada en febreiro de 1945, detida e condenada a morte. Pero o remate da guerra, a vitoria do exército aliado e a desaparición ou detención dos altos mandos nazis mudaron o escenario, permitindo que Alexandra, tras seducir o director do cárcere onde se encontraba, fose posta en liberdade baixo a responsabilidade deste e emprendese unha rápida fuxida para se zafar de posíbeis vinganzas persoais.
Chegou a París a finais do mes de maio, con vinte e sete anos, só unha pequena maleta e varios pasaportes diferentes [...]
O Xardín (páx. 344)

11 de dez. de 2008

Annabel Lee
"É un poema, non o ves? Feito co meu nome. Oh, adórote. Haberá outros poetas que compuxesen poemas co nome de Anabel, e eu sei dalgún, ou con calquera nome de muller, pero ningún que fose tan amado coma ti. Pódelo crer."
O Xardín (páx. 232)

It was many and many a year ago,
In a kingdom by the sea,
That a maiden there lived whom you may know
By the name of Annabel Lee.
[...]
Edgar Allan Poe


Hai moitos, moitos anos,
nun reino á beira do mar,
vivía unha doncela á que poida que coñezas
polo nome de Annabel Lee.

E vivía esta doncela sen outro pensamento
que amar e ser amada por min.

Eu era un neno e ela era unha nena,

neste reino á beira do mar,
mais queriámonos cun amor que era máis ca amor,
eu e a miña Annabel Lee,
cun amor que os alados serafíns do ceo
nos envexaban a ela e a min.

E esa foi a razón de que, hai moito tempo,

neste reino á beira do mar,
un vento soprase de súpeto dunha nube, xeando
a miña fermosa Annabel Lee.
Daquela, os seus parentes de alta liñaxe viñeron
e levárona lonxe de min,
para encerrala nun sartego
neste reino á beira do mar.

Os anxos, que non eran nin sequera medio felices no ceo,

seguiron tendo envexa de nós.
Si: esa foi a razón (como todos os homes saben
neste reino á beira do mar)
de que o vento soprase da nube unha noite
xeando e matando a miña Annabel Lee.

Pero o noso amor era moito máis forte ca o amor
daqueles que eran maiores ca nós

e moito máis sabios ca nós,
e nin os anxos alá enriba no ceo
nin os demos abaixo no fondo do mar
poderán xamais separar a miña alma da alma
da fermosa Annabel Lee.

Pois a lúa xamais brilla sen me traer soños

da fermosa Annabel Lee;
e as estrelas non saen sen que eu sinta os ollos luminosos
da fermosa Annabel Lee.
E así, durante toda a marea da noite, xazo ao lado
da miña querida -miña querida- miña vida e miña prometida,
nese sartego á beira do mar,
na súa tumba á beira do ruidoso mar.

Annabel Lee, un sentido poema de profundidades insondábeis, traducido a un gran número de idiomas, citado e recitado milleiros de veces, que foi capaz de estimular a imaxinación das persoas para producir creacións tan diversas como a fermosa canción de Radio Futura con texto de Santiago Auserón, así mesmo evocadora e xerme de múltiples versións.
En Youtube pódense atopar estas e outras moitas obras construídas arredor do poema de Poe, desde interpretacións musicais de fasquía clásica (
dúos, coros, bandas sinfónicas, incluso instrumentacións con aires góticos) ata pezas populares (baladas, algunhas con sabor a country, tamén en linguas diferentes do inglés, versións roqueiras, con sons punkys e heavy metal...).
Así mesmo, no eido da videocreación, Annabel Lee inspirou versións con
ilustracións, curtametraxes de animación con distintas estéticas, montaxes de secuencias cinematográficas, de escenas do universo Disney e tamén do manga, e mesmo incursións no mundo dos videoxogos.
Traballos profesionais algúns, moitos de afeccionados, varios
exercicios escolares de por medio, que veñen ser, en conxunto, xerme de novas ideas nunha rede sen fin e que amosan ata que punto Annabel Lee é unha inspiración poética desas que levan o carimbo de máxica, única e, por iso mesmo, universal.

8 de dez. de 2008

XENEALOXÍAS
que axudarán a seguir o parentesco e a cronoloxía
dos personaxes que poboan
O Xardín
JUANA PAZ...
Nada ocorre realmente ata que non se garda na memoria.
Virginia Wolf

5 de dez. de 2008

Días de lecer no país do Yann

Despois de que comemos, apareceu Mandaroon. Entón, o capitán deu as súas ordes e os mariñeiros arriaron de novo as velas maiores. O navío virou e, deixando o curso do Yann, entrou nun fondeadoiro baixo os muros vermellos de Mandaroon.
Mentres os mariñeiros baixaban para recoller froitas, eu dirixinme en solitario á porta de Mandaroon. Unhas cantas choupanas había nas que moraba a sentinela. Un garda de longa barba branca estaba na porta armado cunha enferruxada lanza. Levaba uns grandes anteollos cubertos de po. A través da porta, vin a cidade. Unha quietude de morte reinaba nela. As rúas parecían que non foran pisadas e a carriza medraba mesta no limiar das portas; na praza do mercado, durmían confusas figuras. Un ulido a incenso viña co vento cara á porta, incenso de durmideiras queimadas, e escoitábase o eco de distantes campás.
Díxenlle ao garda, na lingua da rexión do Yann: "Por que están todos durmidos nesta calada cidade?"
El contestou: "Ninguén debe facer preguntas nesta porta, porque pode espertar a xente da cidade. Porque cando a xente desta cidade esperte, morrerán os deuses. E cando morran os deuses, os homes non poderán soñar máis."

Lord Dunsany. Contos dun soñador.

3 de dez. de 2008

Historia da pulseira (e IV)

No ano 1921, ingresou no Sacramento como criada unha moza de dezaseis anos chamada Juana Paz, a cal vivira desde cativa en pecado de latrocinio e fora castigada polo xuíz a permanecer alí durante cinco anos para que se arrepentise e endereitase a súa vida.
Tras pasar por duras probas, Juana Paz acabou por achar o equilibrio no ambiente monacal e corrixiuse ata tal punto que decidiu tomar os hábitos.
Mais un día, xa no cabo dos cinco anos, as irmás descubriron con abraio que a noviza estaba preñada. Ela nunca quixo desvelar quen era o pai nin a maneira como tivera acceso ao contacto con homes nun ríxido convento de clausura. De contado, foi expulsada do mosteiro con deshonra e vilipendio. Mais antes de marchar, furiosa polo que consideraba un acto de inxustiza tras cinco anos de sacrificio e oración, Juana Paz decidiu volver á vida de ladroa, e entendeu que a mellor maneira de comezar era levar algunha lembranza do propio mosteiro. Parecéndolle axeitada a pulseira que lucía no pulso da virxe do Camiño, arrebatoulla sen contemplacións e marchou.
Casada con posterioridade cun home de ben chamado Marcelino Monzón, cuxo oficio era, precisamente, a xoiaría, este recoñeceu o valor e a antigüidade da alfaia e convenceu a Juana de que debía devolvela ao convento. Esta, reticente aínda, pediulle que lle fixese unha réplica a fin de que lle quedase de recordo. Cando a tivo, volveu ao mosteiro e confesoulle o roubo á abadesa, pedindo ser ela mesma quen lla devolvese ao pulso da virxe para solicitar ao tempo o seu perdón polo pecado.
Anos despois, cando Juana albiscou que lle chegaba o tempo de morrer, chamou onda si o fillo xestado durante a súa estancia no convento e entregoulle a pulseira, explicándolle que era a verdadeira e que a a Virxe, como era santa, non había achar diferenza entre a verdadeira e a falsa, de igual xeito que, no seu momento, non achara diferenza entre o seu comportamento cristiá e piadoso e a ignominia que lle atribuíran de maneira tan inxusta. Despois, antes de pechar definitivamente os ollos, desveloulle o segredo que gardara toda a vida: o nome do seu pai.

(Máis sobre "Historia da pulseira" en
O Xardín das Pedras Flotantes)

2 de dez. de 2008

(Sobre "Historia da pulseira")
Pintura de Egon Schiele.

En outubro de 1921, a asturiana natural do municipio de Pravia Juana Paz, sen segundo apelido coñecido e con dezaseis anos de idade, foi detida ao pé da catedral ovetense por dous carabineiros que saían de cear da fonda El Mirlo. Platicaban co dono na porta do establecemento, cando apareceu a rapaza correndo de fronte perseguida por un home ao que lle acababa de roubar a bolsa. Juana Paz defendeuse bravamente, mais, non tendo por onde fuxir, entregouse. O xuíz Ramiro Fuentelobos, á vista dos numerosos delitos por roubo que acumulara en tan pouco tempo de vida, nun exercicio de conmiseración cristiá, condenouna a permanecer ata os vinte e un anos ao servizo das monxas agostiñas recolectas do mosteiro do Sacramento. O castigo consistiría en exercer os traballos máis duros sen cobrar salario, alimentarse coas sobras das comidas das irmás, sempre frugais, e durmir nos cortellos onda as galiñas e os porcos. Se ao cabo deses cinco anos se aviña a endereitar a súa vida para tornar á senda do ben, o xuíz prometía darlle protección e axuda; polo contrario, se fuxía ou recaía na tentación do latrocinio, había encerrala nun cárcere dos máis severos durante unha década a réxime de pan e auga.
[...]
O Xardín (páx. 347)

30 de nov. de 2008

Baixo a auga

... Contoume que non era a primeira vez que navegaba. Cando vivía na Coruña, adoitaba saír soa nun veleiro. Costeaba ata o cabo Ortegal, ou ata Malpica e as illas Sisargas. Gustáballe pescar polbos e ricos peixes de escama azulada. Ata que, un día, un polbo xigante abrazou a embarcación cos seus tentáculos e a punto estivo de envorcala; pero ela paralizouno recitándolle un esconxuro contra polbos xigantes que lle ensinara un vello pescador do Exeo. Desde entón, aborrecía o polbo, o xigante e tamén o anano.
– De feito, aborrezo toda clase de animais mariños. Cómoos, pero aborrézoos. Pásame desde que un día en que navegaba por un río vin rostros debaixo da auga.
– Rostros debaixo da auga?
– Rostros humanos. Seguramente de afogados. Ou de homes peixe. Sempre temo que a mamá frita na tixola un home peixe. A ti non che pasa?

O Xardín (páx. 229)

28 de nov. de 2008

Historia da pulseira (III)

A pulseira ficou no delicado pulso da Virxe durante tres décadas, ata que a chegada das tropas francesas á capital, en abril de 1808, coa fama de rapineiras que as precedía, obrigou a que o cabido dispuxese a protección dos tesouros máis importantes que gardaba o templo. A obra de Ambrosio Aguilera, unha das súas xoias en imaxinaría, foi transportada por xente de confianza a unha casa particular na afastada aldea da Pola de Gordón. Mais cando cruzaban unha freita, foron asaltados por un grupo de bandoleiros dirixidos, por outro curioso azar, polo truán que chamaban Chisquero. Os homes, tras seren roubados, foron postos en fuga, e os asaltantes conduciron o carro ao interior da fraga. Paráronse a revisalo e colleron o que lles podía interesar. Mais a descuberta da pulseira que ben coñecía colocada na imaxe da Virxe que protexía os camiños foi tomada por un sinal do ceo polo Chisquero, quen, arrepentíndose ao momento da súa vida de bandido e salteador de viaxeiros, fíxose cargo da imaxe e conduciuna ao lombo por toda a provincia de Asturias ata o o retirado mosteiro de Sacramento, onde vivía un pequeno grupo de monxas recolectas agostiñas. Chisquero deixou a imaxe sagrada onda a porta e golpeou co petador, afastándose ao momento para non turbar coa súa presenza a soidade das irmás.
Moi admiradas ante o estraño presente que alguén lles deixara, estas preparáronlle un altar nun lateral da humilde capela; fixéronlle misas, rezáronlle oracións e cantáronlle salves con moduladas voces. Como ao mosteiro non chegou ningunha noticia nin emisario que reclamase a imaxe, as monxas adoptárona definitivamente como propia e a Virxe do Camiño pasou a formar parte da paisaxe cotiá do mosteiro.

26 de nov. de 2008

XENEALOXÍAS
que axudarán a seguir o parentesco e a cronoloxía
dos personaxes que poboan O Xardín.

AFONSO SUEIRO CAMPANHA
MARÍA AURELIANA TORRES QUINTILLÁN...

Somos a nosa memoria, somos ese quimérico museo de formas inconstantes, esa morea de espellos rotos.
Jorge Luis Borges

23 de nov. de 2008

O avó escravo de Afonso Sueiro Campanha (e III)

O matrimonio Lobeira do Campo adscribiuse aos primeiros movementos a favor da liberación dos escravos no Brasil e, no ano 1872, concedéronlle a liberdade de maneira oficial a Restituto, que entón contaba trinta e cinco anos. No entanto, xa había uns doce que este vivía en liberdade real ao ser considerado como un familiar máis e manter unha relación de parella con outra muller do servizo, Maria da Conceipçao Gestoso, de quen tivera un fillo. Pero foi nese ano cando Restituto, desexoso de coñecer o significado da marca que levaba gravada nas cosas, tras casar coa súa compañeira Maria da Conceipçao, quixo regresar a Luanda co orgullo da liberdade recuperada e, lembrando as recomendacións do seu pai adoptivo, a ousadía de ter unha esposa de pel branca.
Chegados a Luanda, foron recibidos pola pobre familia de pescadores con alborozo e incredulidade. O pai, que se achaba en transo de morte pola avanzada idade, non quixo deixar o mundo sen lle confesar a verdade sobre o seu nacemento, con grande sorpresa por parte de Restituto.
Non había pasar tempo sen que o feito de conviviren un home negro e unha muller branca espertase as suspicacias do gobernador da fortaleza, Valeriano Costa de Antunes, quen fixo que os levasen á súa presenza. Restituto non só fixo valer os documentos de liberdade e de matrimonio, senón que, ademais, narroulle ao gobernador a súa completa historia, amosando como proba o escudo de armas gravado na súa pel, que pertencía ao fidalgo portugués Ricardo José Coelho Campanha, esposo da súa verdadeira nai, Brunilda da Silva Oliveira. Fora esta mesma quen, no momento en que os separaron pola forza, lle fixera aquela marca co seu anel quentado no lume.
Realizadas as pertinentes pescudas, Restituto e a súa familia foron reclamados en Porto por Brunilda da Silva co consentimento dun marido moi arrepentido das pasadas brutalidades nun tempo no se declarara a emancipación e o recoñecemento dos dereitos civís da poboación negra. Restituto obtivo os seus apelidos Da Silva Campanha xunto cos dereitos familiares, así como o recoñecemento da nacionalidade portuguesa, e dedicou o que lle quedou de vida, aproveitando o coñecemento adquirido de ambas as culturas, á importación de produtos como algodón, caucho, marfil e café nos que era pródigo Angola e que tanto cobizaban os europeos.
O seu fillo, Emérito Gestoso Campanha, continuou o comercio do pai e aínda o ampliou ao amparo das sucesivas campañas militares ordenadas polo goberno de Lisboa, e o mesmo fixo o seu propio fillo, Afonso Sueiro Campanha, poñéndolle este remate á saga no ano 1906 tras coñecer a que logo sería a súa esposa, María Aureliana Torres Quintillán.

(Máis sobre esta historia en
O Xardín das Pedras Flotantes)
(Sobre "O avó escravo de Afonso Sueiro Campanha")
[...]
Cando transcorreran os sete anos tras a saída de Monforte de Lemos, Aurelio Teixeiro chegou a Angola xunto cun destacamento comercial francés en calidade de experto en culturas indíxenas. Pretendía Francia establecer vencellos con esta colonia portuguesa para a importación de café, cacao e algodón, para o cal precisaba o beneplácito da metrópole. No curso dunha festa na sede da administración colonial en Luanda, Aurelio coñeceu a Afonso Sueiro Campanha, empresario luso dedicado ao negocio do café, e no seu corazón prendeu o lume do amor dunha maneira como antes non coñecera. Afonso Sueiro tamén se sentiu inexplicabelmente atraído desde o primeiro momento por aquel mozo imberbe de delicadas faccións e gran desenvoltura. Coidando trastornadas as súas inclinacións amatorias cara a praceres contranaturais, o portugués deixouse levar polo ardor e foi compartir leito con Aurelio baixo a lúa africana. O descubrimento do corpo da muller por debaixo das roupaxes masculinas produciulle, sucesivamente, estrañeza, riso, admiración e louca paixón.
[...]
O Xardín
(páx. 28)




Pintura de Karolina Gainsbourg

21 de nov. de 2008

Un sitio seguro

– Non é fácil, rapaz. De feito, é máis que difícil. Pero explicareicho. Entre os paxaros, cada un ten o seu voo e todos son diferentes. Con ese voo, eles crean no aire unha onda que se converte nun bucle magnético, unha especie de remuíño. É a súa maneira de existir e de se entenderen entre eles, entre os da súa raza, séguesme? Pois ben, se ti colocas as mans en certa posición, de xeito que o vento reproduza ese bucle magnético arquetípico, eles recoñéceno e acoden. Porque creas un lugar familiar, un sitio seguro.
O Xardín (páx. 117)

19 de nov. de 2008

O avó escravo de Afonso Sueiro Campanha (II)

Un día, cando Restituto contaba 17 anos, volvía coa patela do peixe por un canellón, cando foi asaltado por tres homes que o amordazaron e o arrastraron ata os calabozos da fortaleza. Antes de que tomase conciencia do sucedido, achouse no medio de decenas de negros de diversas razas atados con grillóns e axiña se decatou de cal sería o seu destino. Corría polas aldeas fieis aos dominadores portugueses o rumor de que estes, cando non contaban cun número suficiente de escravos capturados ou mercados no interior da selva, non dubidaban en incluír nos lotes os propios aliados. Agora tocáralle a el, e Restituto estaba triste sobre todo porque non se puidera despedir dos seus pais e irmáns e o caico ficaría abandonado no areal e nunca máis sairía a pescar. Como os seus secuestradores o advertiran de que lle cortarían a lingua e o nariz como se lle ocorrese falar en portugués, o mozo decidiu non falar máis, nin en portugués nin en ningunha outra lingua.
En poucos días, tras a chegada doutros continxentes, procedeuse á carga do barco, a corveta Serra da Fraguiza, baixo o mando do maior de navío António Frederico de Sousa Pombal. Un total de 254 escravos, entre homes e mulleres, foron deitados nos sotos e apertados de xeito que ocupasen o menor espazo. Finalizado o labor, a nave partiu con rumbo ao Brasil.

Tras unha infernal viaxe de arredor de dous meses, inmobilizados naquela posición, maltratados, apenas alimentados con sopas noxentas e tendo que convivir cos seus propios desperdicios, o cargamento ficou reducido ás tres cuartas partes por quedaren no océano os corpos dos que foron falecendo. Os que chegaron vivos, foron poxados na costa de Bahía en lotes ao mellor ofertante. Restituto, enfraquecido, coa ollada extraviada e, ao parecer, mudo, foi rexeitado polos facendados do azucre. Finalmente, licitado en solitario no último momento a un baixo prezo, foi mercado por unha familia burguesa, os Lobeira do Campo, para a atención do fogar.
Paulo do Campo era arquitecto e a súa esposa, Benigna Lobeira, era dona de minas pola parte da Serra do Espinhaço. Naquela mansión de clase alta ilustrada, relativamente ben tratado e afastado dos terrores pasados, Restituto foi recuperando pouco a pouco as ganas de vivir. Como froito dunha cariñosa entrega, gañou a confianza total dos catro fillos pequenos do matrimonio, para os que se converteu en mestre de xogos, compañeiro insubstituíbel de paseos e confidente secreto.
Os seus amos, que estaban convencidos de que era mudo, sorprendérono nunha ocasión falando portugués cos pequenos. Interesados pola súa historia, chamoulles a atención unha marca que o mozo tiña nas costas, a cal, de maneira incomprensíbel, semellaba un escudo de armas.

17 de nov. de 2008

Les métamorphoses du vampire
Anabel chegou sen eu saber por onde. De repente, estaba alí, arrimada ao muro, cos seus ollos verde auga baixo os flocos e o sorriso transparente. Tiña un vello libro aberto nas mans e púxose a ler para min versos en francés:
“Moi, j'ai la lèvre humide, et je sais la science
De perdre au fond d'un lit l'antique conscience.
Je sèche tous les pleurs sur mes seins triomphants..."
O Xardín (páx. 207)

Eu teño o beizo húmido, e coñezo a ciencia
de perder no fondo dun leito a antiga conciencia.
Seco todas as bágoas nos meus seos triunfais

e fago rir os vellos co riso dos rapaces.
Substitúo, para quen me ve núa e sen veos,
a lúa, o sol, o ceo e as estrelas.
Son, meu amado sabio, tan douta en voluptuosidades
cando afogo un home nos meus temidos brazos
ou cando abandono ás trabadelas o meu busto,

tímida e libertina, e fráxil e robusta,
que sobre estes xergóns que de emoción se renden
os anxos impotentes perderíanse por min.
Charles Baudelaire. Les fleurs du mal.

15 de nov. de 2008

Historia da pulseira (II)

En marzo de 1693, a veciña do concello de Guijuelo (Salamanca) Isolina Soto, labrega de oficio, cando abría regos para sementar patacas por vez primeira nunha herdade aproveitada do monte baixo pola parte de Vegarroja, achou entre os terróns o que parecía unha vella alfaia. Levoulla a un coñecido seu, un escultor chamado maese Ambrosio Aguilera, que gozaba de certa fama como tallista de imaxes relixiosas, para que, como entendido en arte, examinase o valor do achado. Ambrosio Aguilera limpouna con paciencia e descubriu unha fermosa pulseira de prata e nácara que, salvo por algún melado apenas perceptíbel, se mantiña en perfecto estado de conservación. Xulgándose máis digno ca a muller para conservar e admirar aquela obra magnífica da ourivaría antiga, díxolle que non tiña ningún valor e, para consolala, deulle como agasallo desinteresado una pequena imaxe da Virxe do Camiño apenas bosquexada que utilizara como guía para un encargo xa entregado.
O tallista conservou a xoia toda a vida e á súa morte pasou á filla e despois a un neto de nome Lucas Carpintero. Este, afeccionado ao xogo e pouco escrupuloso co patrimonio familiar, furtou a alfaia que se gardaba entre panos e apostouna nunha partida de naipes. O xogador que a gañou era un truán sen oficio coñecido ao que chamaban Chisquero, porque adoitaba alardear de ser quen provocara, no Nadal de 1734, o incendio do Real Alcázar de Madrid por mor dun desengano amoroso. Finalmente, os seus alardes tiveron consecuencias e os gardas iniciaron unha investigación. O xogador viuse obrigado a fuxir cara ao norte.
No lugar de Sahagún, empeñou a alfaia no establecemento do xudeu Zacarías Prieto, onde ficou esquecida durante varios anos, ata que a rescatou o comerciante de Ponferrada Cirilo Ortuño, amante das antigüidades. Cirilo Ortuño levaba por veces á súa casa unha prostituta chamada Bibiana de Caspe, a cal se encaprichou da pulseira e non parou ata conseguir que o amante lla regalase. Esta, á súa vez, deulla ao seu namorado e protector, e deste pasou a un barateiro en troques dunha boa navalla de Albacete de nove estralos. O barateiro levoulla ao ourive Pablo Beltrán co encargo de que fundise a prata antiga e lle confeccionase con ela os catro dentes que perdera nunha pelexa de taberna uns meses antes. Pero o artesán negouse a sacrificar o que consideraba unha obra de arte e substituíu a fundición por pezas da súa propiedade, tamén de alto valor, cumprindo sen remorsos coa encomenda. O barateiro luciu con tanta fachenda o dentame novo que aínda lamentou non ter perdido na pelexa algunha peza máis.
Pablo Beltrán, polo seu lado, agasallou coa pulseira a súa esposa, á que profesaba un tenro amor, e na súa casa permaneceu ata que se fixeron vellos. Nalgún momento, o ourive viuse atacado por unha estraña enfermidade que a ciencia non sabía curar. Daquela, a muller encomendouse á virxe da súa devoción, que era a Virxe do Camiño, e en canto viu que o home se curaba do mal, acordaron doar a súa máis prezada posesión, a vella pulseira de prata e nácara, para que formase parte dos adobíos da imaxe que representaba a virxe milagreira na catedral de León, imaxe que, por un azar da vida, era obra do escultor Ambrosio Aguilera.

14 de nov. de 2008

O avó escravo de Afonso Sueiro Campanha (I)

Na vila de Luanda (Angola), a mediados do ano 1837, a súbdita portuguesa Brunilda da Silva Oliveira, esposa do fidalgo e á vez rico mercador Ricardo José Coelho Campanha, pariu o seu terceiro fillo na súa mansión anexa á fortaleza de San Miguel, residencia do gobernador Valeriano Costa de Antunes. Cadrou o feliz aconte-cemento co regreso do marido despois de ordenar a partida do mercante Dona Graça cun cargamento de 288 escravos, na súa maioría das etnias hutu e lingala, con destino ás plantacións de azucre das Antillas. Mais a felicidade da familia polo feliz suceso tornouse en traxedia cando se patentizou que o nacido era de cor negra, en tanto que nai e pai eran de raza branca, dun branco case níveo, e que en ningunha rama da familia existían antecedentes de membros dotados de pel distinta da branca. Afogada a preguntas, a nai acabou por confesar a relación mantida durante meses cun musculoso nativo de nome Mdabi Kindume, de ascendencia bantú e empregado na fortaleza como coidador de cabalos. Sen mediar máis explicacións, o mozo foi castrado con brutalidade e inmediatamente aforcado na praza de armas para escarmento contra quen ousase poñer as súas mans sobre as sagradas damas dos colonos.
Asemade, o fillo foi afastado da nai por un furioso Ricardo Campanha para ser entregado a unha familia de pescadores xunto cunha presada de moedas e a encomenda de que nunca lle fose revelada a súa orixe. No intre da separación, o cativo deu en chorar con berros tan desaforados que a piques estivo de conmover o corazón do burlado fidalgo. De seguido, ordenouse a marcha da muller para Porto, de onde eran naturais, ficando el a facer os preparativos para liquidar os seus negocios e seguila no menor tempo posíbel. Para tales mesteres, contratou criados novos e despediu os vellos, a fin de deixar atrás todo canto podía dar noticia en Portugal do que consideraba unha aldraxe ao seu apelido.
O rapaz boi bautizado na fe cristiá, que abrazara a familia adoptiva, co nome de Restituto, na honra do santo que se veneraba o día do seu nacemento. Cando tivo idade, o pai, como fixera cos outros irmáns, axudouno a construír o seu propio caico para pescar pola súa conta e animouno a que buscase unha esposa, advertíndoo, cun sorriso triste, que non debía poñer os ollos nunca nunha muller de raza branca.

13 de nov. de 2008

Amor, doce amor

Outra proposta da artista Victoria Diehl para a capa de
O Xardín das Pedras Flotantes
Montaxe fotográfica sobre imaxes do parque de Bomarzo (Italia)


Nenos dunha época futura,
ao lerdes esta páxina indignada,
sabede que nun tempo pasado
o amor, doce amor,
considerouse un crime.
William Blake. Songs of Experience.



Esa noite, só tapados coa miña chaqueta e o seu chal de algodón, xacemos xuntos no xergón de area cuberta de follas e pétalos de flores. E ambos coñecemos o amor dos corpos por primeira vez. Era o momento. O misterio desvelouse, o misterio máis gardado, a apoteose da natureza. Foi coma se un mar de música entrase na cova anegando as nosas entrañas e nos empurrase a sermos ondas en perpetuo movemento, sempre ao encontro un do outro. Unha sabedoría oculta guiaba as nosas accións nunca aprendidas, nunca practicadas nin sospeitadas, e acabou por nos levar cara a unha éxtase na que nos disolvemos e nos unificamos e nos fixemos semellantes a deuses. Como se a natureza se estivese preparando durante séculos para facer daquel encontro algo inescusábel e perfecto.
O Xardín (páx. 283)

Historia da pulseira (I)

Corría o ano 1121 cando o cabaleiro Orencio Alves de Hureña petaba nas portas do castelo de Simancas e pedía ser recibido polo señor a fin de lle entregar o presente que o seu amo, Garcia de Nerva, conde de Plasencia, lle ofrecía á filla do de Simancas, dona Petra Dosríos, en sinal de compromiso e como selo de amizade entre os dous territorios. Tratábase dunha pulseira que, segundo o emisario contou con todo luxo de detalles, fora elaborada por mestres ourives árabes de Zaragoza con prata de gran pureza e nácara extraída de cunchas de moluscos do mar de Bengala. Fixérase o traballo por encargo do conde castelán e pagárase coa devolución de escravos capturados durante a conquista de Zaragoza, onde combatera baixo as ordes de Alfonso I o Batallador.
Mais ocorreu que, cando se abría a bolsa de coiro e veludo que contiña o galano, comprobouse con abraio xeral que estaba baleira. Orencio Alves foi aforcado na praza maior de Simancas e o seu cadáver foi atado ao lombo do propio cabalo e abandonado na fronteira entre ambos os condados. Cando o acharon os seus, os voitres tíñano medio devorado.
Os dous señores feudais correron a baterse, un ofendido pola burla dun precioso agasallo inexistente e o outro polo asasinato dun vasalo fiel que fora cumprir unha misión diplomática en tempo de paz. Ao longo dos cinco anos nos que se prolongaron as escaramuzas, morreron decenas de homes, destruíronse casas e castelos, arderon bosques, estragáronse colleitas. Finalmente, selouse un novo período de entendemento con novos agasallos, novas promesas e, sobre todo, a necesidade de uniren forzas ante os novos avatares políticos que se presentaban tras a morte de Urraca e a proclamación do galego Afonso Raimúndez, baixo o nome de Afonso VII, como rei de Castela e León.
Tamén foi causa de paz entre os condes a declaración do prestamista xudeu Isaías de Guijuelo, quen testemuñou que un hospedeiro da vila, coñecido como Lucas el Viejo, lle levara unha fermosísima pulseira en todo semellante a aquela pola que xurdira a discordia para a súa venda e que el coñecía pola descrición que dela fixera un dos ourives árabes que a construíran a quen el trataba. O xudeu negouse a mercar a alfaia e foi de contado dar parte ás autoridades do ocorrido. Feitas algunhas pescudas, sóubose que o cabaleiro Orencio Alves de Hureña fixera parada na fonda para pasar a noite, ocasión que sen dúbida aproveitou o dono para o roubar. Lucas el Viejo foi interrogado, mais nin sequera baixo a presión da tortura confesou o delito. Os gardas, por moito que pescudaron na súa casa, non atoparon a preciosa alfaia, nin os familiares do hospedeiro deron o menor sinal de saber dela. Finalmente, non existindo máis probas que a testemuña do xudeu, foi posto en liberdade. Algúns anos despois, o local onde Isaías de Guijuelo tiña o seu negocio de prestamista ardeu de forma inexplicábel, perdéndose tal cantidade de riquezas que tivo que declararse en ruína. Lucas el Viejo morreu ese mesmo ano alanceado por cazadores que o confundiron cun xabarín cando, de crequenas e completamente enzoufado, se dedicaba a facer misteriosos buratos na terra escarvando coas mans nun mato pola parte de Vegarroja.