24 de out. de 2010

E despois... (VII)





[…]
–Volver? Dis que quere volver?
–Volver á miña vida. Coido que Anabel intenta establecer fíos para que nos comuniquemos.
–Establecer fíos.
–Si. Nótoo. Dalgunha maneira, seino.
–…
–A ver, non se trata de que mire a súa sombra vagar polas paredes, nin lle vou contar que recibo cartas dela no meu correo electrónico, sabe? Non é iso. É outra cousa.
–Sigue falando.



–Permita que lle describa certo lugar... Hai unha casa en ruínas nalgunha parte dun bosque próximo á beiramar. A casa está practicamente sen teito, coas paredes de pedra medio derrubadas, comidas polas hedras e o carrizo. Parece que en tempos foi unha casa nobre, polo tamaño, os grosos muros de perpiaño ben tallado, a gran lareira que aínda se conserva en pé, a escaleira señorial, as portas con arcos. Mais a vegetación está a devorala, en poucos anos desaparecerá baixo o manto verde. Como lle digo, a construción áchase no medio dun bosque de árbores antigas, un bosque mesto, polo que custa traballo andar, aínda que para chegar á casa hai un carreiro de xabre. Debo dicir que ese lugar existe verdadeiramente, ou iso creo. Nunha ocasión, paseando polo lindeiro norte da xunqueira, xa a certa distancia de Pontevedra, Anabel e eu demos cun carreiro medio disimulado entre a vegetación e decidimos seguilo. Era un fermoso carreiro cheo de misterio, un deses camiños que parecen non levar a ningures que tanto nos engaiolaban. Ao pouco, descubrimos a casa en ruínas. Lembro que ambos ficamos prendados do seu encanto, era como entrar nun mundo diferente, fóra de todas as leis e todas as convencións, un mundo onde o tempo se detivera, onde a vida palpitaba cun ritmo diferente. A luz do sol coándose entre as pólas, os insectos flotando no aire, os cantos dos paxaros, un regato ao lonxe, aqueles recendos... Era como estar fóra do mundo. Podo lembralo perfectamente. Dentro da casa, rodeados daquel ambiente máxico, sentámonos nun cañoto, ela apoiou a cabeza no meu ombro, e permanecemos longo tempo en silencio. Non había nada que dicir, a paisaxe dicíao todo. Foi moi fermoso, un dos momentos máis emotivos dos nosos anos de noivado. Despois quixemos volver outras veces, mais non puido ser.


–Por que non puido ser?
–Nunca encontramos o camiño. Indagamos, e ata preguntamos aos paisanos, e non houbo maneira, ninguén sabía daquela casa ruinosa no medio do arboredo. Anabel rendeuse axiña, dicía que era un deses lugares que hoxe están aquí e mañá están alá, así era ela. Mais eu teimei e seguín buscando; fixen un plan sistemático para percorrer o bosque en todas as direccións seguindo todos os camiños, e tiven que renderme tamén. Ese lugar non existía. Pode entendelo?
–Pódoche dicir que, aínda que non é normal, iso pode ter varias explicacións. Desde un soño compartido ata a autosuxestión colectiva na vixilia. Tal vez o lestes; a lectura en común dunha pasaxe dun libro pode levar a iso. Sen descartar que a casa exista realmente.
–Existe. Agora volvo con frecuencia a ela.
–Nos teus soños.
–Non. Descubrín de novo o camiño. Recentemente, tantos anos despois. Un día, tras unha visita aos meus pais, saín a pasear pola xunqueira. E descubrín o carreiro entre a maleza. Ao momento souben que era o mesmo. Seguino, e alí estaba a casa. Máis ruinosa, se cabe, pero a mesma. Desde entón, fun alí varias veces.
–Por que vas a esa casa?
–…
–Que esperas encontrar?
–…
–Simón?
–Quero vela. Quero recuperala. E sei que será alí.
[…]