23 de ago. de 2010

E despois... (IV)






[…]
–Non sei se tes máis razón agora ou antes, pero tomar opcións sempre é positivo. Evita que vivamos a mercede do vento. Despois de todo, estamos vivos, non?
–A publicación do libro axudoume moito.
–En que sentido?
–No sentido de relativizar a miña historia. Eu non tiña experiencia nisto da literatura, pero comprendín que era unha maneira de sacar fóra as pantasmas máis pertinaces. Como dixo alguén, unha loita por obxectivizar a subxectividade. Ten algo de maxia exorcizadora, e moito de sufrimento, e tamén de gozo.
–Gustouche a experiencia de escribir.
–Gustou. Non me gustou tanto o que veu despois, desde que a obra saíu das miñas mans.
–A que te refires?
–A varios asuntos que teñen que ver con iso que chaman o “mundiño literario”… Mais non paga a pena afondar neles, simplemente forman parte dos pequenos desencantos con que nos sorprende a realidade de cada día. Pódese vivir perfectamente sen lle dar importancia.


–Tamén abriches un blog. Durante un tempo, seguino.
–Xa non o segue?
–Hai meses que non o visito.
–Non lle pareceu interesante.
–Pareceumo ao principio, despois menos. Preguntábame onde querías chegar, que sentido tiña. Por un lado, sabía que buscabas deixar a un lado o pasado, mais por outro vía que continuabas a reconstruír os seus fragmentos, os fíos que conducían a aquela cova de area na ría de Pontevedra. Non o entendía. E despois, eses textos doutros escritores que traías para acompañar citas do libro… Nalgún momento acheino pretencioso, como se te quixeras poñer á altura dos grandes mestres.
–Naturalmente, non quixen facer nada diso. Só buscaba lugares comúns, ver como os mesmos sentimentos se expresaban desde distintas sensibilidades. E tamén quixen dar lectura a libros que lía Anabel, autores que veneraba desde a súa perspectiva inocente e máxica. Foi unha maneira de manter viva a súa alma. O feito de que desexe deixar o pasado atrás non significa que o queira esquecer.



–A Laura parécelle ben que sigas con este blog? Que manteñas viva a… alma de Anabel?
–Foi ela mesma quen me animou a facelo, e quen o creou, ela manéxase mellor nesas cousas da informatica. Tamén me deixou un aviso clariño: “Aproveita ben o tempo que lle dediques ao blog, será o único que teñas para serme infiel.” E fágolle caso. De todos os xeitos, a verdade é que xa non escribo nel, estouno deixando morrer.
–Por que?
–Perdeu sentido, se é que algunha vez o tivo. É como escribir no vento; simplemente escribes, pensas en voz alta, e iso morre no baleiro; non vai a ningures, non é nada. Coma a propia vida, supoño, que tampouco ten moito sentido. Non sei… En todo caso, volvinme preguiceiro. Ando noutras cousas... Doutor, de veras lle parecín pedante?
–Perdoa, non pretendía criticarte. Só quero ser sincero e espontáneo.
–E eu agradézollo. Sobre todo porque… creo que necesito o seu consello. Hai cousas que non van ben.
–Ti dirás.
–… A verdade, doutor, é que sigo perdido.
–Segues perdido. Por iso estás aquí.
–Si.
[…]