26 de mar. de 2009

O segredo das Salinas do Ulló (VI)

Cando os frades xa remataban o labor de cambiar o tesouro aos coiros novos, escoitou os cascos dun cabalo que chegaba. Era o emisario que saíra para Pontevedra en canto rematara a extracción dos fardos. Traía a encomenda de que se gardasen no lugar previsto á espera de recibiren ordes máis concretas da superioridade que preparaba o envío a Roma. O xefe da comunidade fíxoo partir de novo para dar conta da detención dun rapaz que fora testemuña da operación e que constituía un claro perigo para a misión. Coa mesma, e aproveitando a chegada da noite, os frades comezaron un novo traslado dos fardos, esta vez en dirección a algún lugar oculto nas inmediacións.
Na casa principal quedaron os oito homes que adoitaban durmir alí mais dous de garda, espertos e velando por Eliseo. Este tamén quedou sen durmir, pero non achou a maneira nin a ocasión de fuxir do seu encerro, xa que os vixiantes non saíron do cuarto nin un momento. Cando sentiu que o sol levantaba e relevaban a garda, deixouse adurmiñar un pouco para gañar folgos por se se presentaba a ocasión.
A iso da media tarde, chegou ás casas das Salinas o pai de Eliseo, sorprendido de non atopar sentinelas que lle prohibisen o paso e desexoso de preguntar se os frades tiñan noticias do fillo, que esa noite non durmira na súa cama e non sabían nada del. Eliseo, recluído no cuarto interior, espertou ao oír a voz coñecida, mais foi suxeitado e a súa boca enmudecida. A través da parede, escoitou como os frades negaban saber nada del, aínda que, engadiron, chegara aos seus oídos o rumor de que no lugar de Acuña se armara un grande balbordo porque uns veciños sorprenderan un mozo de Paredes tratando de forzar unha rapaza, e que a emprenderan a paos con el ata causarlle feridas de morte. Malia a insistencia do pai, non lle souberon dicir que veciños eran nin quen o rapaz nin dispoñían de máis datos fóra dese relato que lles chegara a través dalgún transeúnte.
O ferreiro volveu á casa alporizado en busca de axuda para indagar o sucedido e ver se se trataba do seu fillo. Eliseo, no seu encerro, comprendeu que os frades argallaran aquela mentira coa idea de lles botar a culpa da súa morte a veciños de Acuña, veciños dos cales nunca se sabería o nome da mesma maneira como tampouco se atoparía o seu cadáver no fondo do mar.
O tempo botábase enriba e non podía esperar máis, pois en calquera momento unha fría daga acabaría coa súa vida. Debía facer algo, tiña que obrar con determinación. Unha vez que o pai estivo lonxe, os gardas soltárano e relaxaran a vixilancia. O rapaz, con disimulo, colleu o puñal que escondía baixo as calzas e dispúxoo na man. Fóra do seu cuarto non se escoitaban voces, o que significaba que se achaban sós el e os dous gardas. Cunha rapidez e unha enerxía que non pensou que tivese, saltou sobre eles e feriunos a ambos. Saíu antes de que os seus berros atraesen a máis homes. Alancou cara á banca, cruzou o paso a toda velocidade empurrando e tirando á auga un frade que se lle arrepuxo, e perdeuse pola costa arborada en dirección a Paredes. Os relixiosos tardaron en reaccionar, de xeito que non o puideron alcanzar.

Eliseo chegou á aldea case sen folgos e dirixiuse á súa casa. A nai, feliz de velo con vida, díxolle que o pai saíra cun grupo de familiares e amigos en dirección a Acuña dispostos a emprendela a golpes con todos os que acharan por diante ata coñecer o seu paradoiro.
Un veciño cedeu o seu cabalo para que o rapaz puidese chegar á aldea da moza antes de que o bando de vingadores cometese algún acto irreparábel, pero para evitar pasar polas Salinas tivo que dar un rodeo, o que fixo que se demorase. Os seus familiares tiñan cercada a casa de Celia e discutían a berros cos seus pais preguntando polo rapaz, ao que estes contestaban que non sabían nada del. No momento xusto en que preparaban fachos para lle prender lume á propiedade, chegou Eliseo e abrazouse ao pai pedindo que se calmasen os ánimos de todos, que el había explicar o sucedido punto por punto. Máis acougados, os pais de ambos os mozos e todas as persoas que se reuniran no lugar escoitaron con asombro a historia que lles contou o aprendiz de ferreiro.