13 de nov. de 2010

E despois... (VIII)




[…]
–Non sei se te entendo. Dis que queres recuperar a Anabel.
–Si.
–E que esperas encontrala nesa casa ruinosa que ás veces está e ás veces non está.
–Precisamente por iso é o lugar indicado.
–Explícate.
–Vou a esa casa porque foi un lugar esencialmente máxico entre nós os dous, un lugar que seguramente só existiu nas nosas cabezas. A ver, non son un iluso; sei que ela non vai reaparecer na Xunqueira, nin no areal, nin no solar dunha casa que xa non existe, nin naquela cova onde pasamos tantas horas, pois está morta, e non é unha pantasma das dos contos. Mais pode volver a un lugar onde talvez nunca estivemos realmente, entende?
–Entendo. Só nas vosas cabezas. Como unha imaxinación…
–Non é unha imaxinación. Se o fose, gardaría esa sensación no andel das imaxinacións e alí quedaría.
–Segues coas túas caixiñas?
–Nunca as deixei, son moi útiles para moverse polo mundo.
–Pois a min estanme despistando. Imos tratar de lles poñer nomes ás cousas. Ti sabes que está morta. Es consciente de que nesta parcela que chamamos realidade, é dicir, fóra do mundo da ensoñación, a lembranza, a fantasía, o desexo, a mente, como lle queiras chamar a esoutra parte do noso interior na que tamén vivimos, ela non é máis que unha morea de cinsas, que xa nin cinsas serán, serán átomos de calquera outra materia da natureza, xuncos, cangrexos, cínifes, areas... Daquela, non pode volver de ningunha maneira como Anabel.
–Si…
–Non pareces moi convencido.
–O problema é que non me sei explicar con claridade. Traizóanme as palabras. A ver: non quero dicir que espero que resucite, por suposto. Non se me ocorre desexar tal cousa; de feito, non desexo que se altere a miña vida actual por nada; como lle dixen, síntome feliz, teño una existencia plena, teño máis do que lle podería pedir á vida. E tampouco soño con regresar aos dezasete anos. Ese tempo xa o vivín, xa pasei por el. Querelo repetir non ten sentido. Estou ben no punto no que estou. Mais… O que quero é recuperala noutro nivel de existencia. Existe iso? Pódese falar doutro nivel de existencia? Outra dimensión?




–… Continúa.
–Eu penso que si. E non falo do fácil mundo da fantasía nin da ensoñación nin dese recanto emotivo da lembranza nostálxica. Falo deste que, efectivamente, chamamos realidade. Eu, pola miña traxectoria, teño que saber da complexidade da existencia e das distintas maneiras de estarmos no mundo, algunhas consecutivas, outras simultáneas… É un feito comprobado, eu vivino. Daquela, por que non pensar que podo ser varias persoas á vez e ser cada unha delas plenamente, e vivir varias vidas sen que ningunha signifique un menoscabo para as demais?
–Vivilas simultaneamente.
–Ás veces simultaneamente, ás veces alternativamente. Nesa dimensión da que falo, a xeometría non é a que coñecemos. Vostede non lembra esa vivencia infantil que debemos ter todos pola cal pensabamos que, en canto deixabamos de mirar algo, ese algo deixaba de existir?
–Sei a que te refires. Todos os bebés gozan xogando a pechar e abrir os ollos e dicir “agora estás, agora non estás, agora estás”.
–Exacto. Tardamos tempo en coñecer a persistencia da realidade, en descubrir que é allea a nós. Que nós formamos parte dela, e non ao revés.
–Si.
–Pois ben, aí é onde a quero recuperar. Quero ser capaz de pechar os ollos e dicir “agora estás”, ou que estea cando os teño abertos. E iso sen que deixe de estar tamén todo canto me rodea no momento actual. Empezando por Laura e a vida que temos en común.
–Simón, ti es consciente de que o que queres tamén se lle podería chamar concubinato. Se falases con outra persoa, ao momento consideraría que o que pretendes é manter dúas relacións amorosas simultáneas, algo ao que sempre se chamou concubinato, adulterio, mancebía, amigamento, engano…
–Vostede sabe que non é iso.
–Tamén habería quen ditaminase algún tipo de esquizofrenia. O normal é ter unha única personalidade e unha única vida. Pero tampouco se trata diso...
–…


–Simón, volvereicho preguntar: por que me viñeches ver?
–…
–Non foi só unha visita casual, aproveitando que pasabas por aquí e viches a luz acesa, verdade?
–Verdade.
–Viñeches porque sabes quen son realmente…
–…
–… ah, esa palabra “realmente” empeza a ser un atranco na nosa comunicación. Viñeches porque sabes quen son, e porque pensas que podo axudarte. E axudala a ela.
–Si. Por iso estou aquí. Pódesnos axudar?
–… Podo.
–Vasnos axudar?
–Iso depende. E non de min.
–De quen depende?
–Dime unha cousa, antes de seguirmos adiante: estás seguro de que ela tamén quere volver? Onde ela está, as cousas non se perciben igual. Ti o dixeches: a xeometría non é a mesma. Se cadra, nin se lembra de ti. Sabes que a lembranza só é a actividade dun conxunto de neuronas nun cerebro. Ela non ten un cerebro coma o teu. Nin ten un corazón. Por que pensas que ela tamén quere volver?
–Xa cho dixen, tiña un presentimento. O feito de que volvese dar con aquel camiño e aquela casa… interprétoo como que ela quere establecer fíos para que nos reencontremos. E eu non desexo outra cousa. Por iso acudín a ti, Áurea. Se alguén sabe onde está Anabel e o que é agora mesmo, es ti. E se alguén pode traela ata min, ou levarme a min onda ela, es ti. Vasme axudar?
[…]