27 de jan. de 2009

Velaí os xardíns

O Campás, coma sempre, era quen me daba as respostas máis intelixíbeis.
–O tempo é algo que está e non está. Agora xa non é agora. Antes foi agora, mais xa non o é, agora é antes. Entendes? O que vai vir será agora, mais aínda non o é; agora tamén é despois. O tempo é un ir e non vir, sen parar.
–Ti cantos anos tes?
–Non che vou mentir: teño bastantes máis ca ti, pero moitos menos ca o monte Limoso. De todas as formas, non te podes fiar diso. O tempo engana. Porque é relativo.
–Que é relativo?
–O que che dixen. Que está e non está. Que se ve e non se ve. Coma se fose abstracto.
–É coma iso que emite o radar?
–Xustamente. Así é o tempo, collíchelo.

O Xardín (páx. 90)


Velaí os xardíns, os templos e a xustificación dos templos,
A recta música e as rectas palabras,
Os sesenta e catro hexagramas,
Os ritos que son a única sabedoría
Que outorga o Firmamento aos homes,
O decoro daquel emperador
Cuxa serenidade foi reflectida polo mundo, o seu espello,
De xeito que os campos daban os seus froitos
E os ríos respectaban as súas marxes,
O alicorno ferido que regresa para marcar a fin,
As secretas leis eternas,
O concerto do orbe;
Esas cousas ou a súa memoria están nos libros
Que custodio na torre.

Os tártaros viñeron do Norte
En crinados poldros pequenos;
Aniquilaron os exércitos
Que o Fillo do Ceo mandou para castigar a súa impiedade,
Erixiron pirámides de lume e cortaron gorxas,
Mataron ao perverso e ao xusto,
Mataron o escravo encadeado que vixía a porta,
Usaron e esqueceron as mulleres
E seguiron ao Sur,
Inocentes coma animais de presa,
Crueis coma coitelos.
Na alba dubidosa
O pai do meu pai salvou os libros.
Aquí os están na torre onde xazo,
Lembrando os días que foron doutros,
Os alleos e antigos.

Nos meus ollos non hai días. Os andeis
Están moi altos e non os alcanzan os meus anos.
Leguas de po e soño cercan a torre.
A que enganarme?
A verdade é que nunca souben ler,
Mais consólome pensando
Que o imaxinado e o pasado xa son o mesmo
Para un home que foi
E que contempla o que foi a cidade
E agora volve ser o deserto.
Que me impide soñar que algunha vez
Descifrei a sabedoría
E debuxei con aplicada man os símbolos?
O meu nome é Hsiang. Son o que custodia os libros,
Que acaso son os derradeiros,
Porque nada sabemos do Imperio
E do Fillo do Ceo.
Aí os están nos altos andeis,
Próximos e distantes a un tempo,
Secretos e visíbeis coma os astros,
Velaí os xardíns, os templos.

Jorge Luis Borges. Eloxio da sombra.