29 de nov. de 2010

E despois... (IX)


[…]
–O que me pides é algo que non está nas miñas mans. Pero está nas túas. Só tes que mirarte.
–Mirarme?
–Dime, Simón: sabías quen era eu, pero, sabes quen es ti?
–Non entendo.
–Se sabes quen es ti, ou, mellor, que es ti, non precisas da miña axuda. En realidade, xa che axudei noutra ocasión, e foi suficiente para o que desexas.
–… Debo saber que son?
–Xa vai sendo hora. E tamén onde estás.
–Pensei que o sabía.
–Onde estás?
–Estou no mar, sobre o areal, o enorme areal que se estende polo medio da ría. Camiño sobre a area batendo cos meus pés nesta auga morna, tratando de non pisar os peixes arcaicos que me observan. É un lugar precioso, só pensar nel faime estremecer de gozo. Estiven aquí outras veces. Non sei onde se sitúa nin que ría é, mais non desexo outra cousa que estar aquí.







–Que raro! Pensei que estabas nun consultorio médico no hospital Marcelino Agulla.
–Estou, vin visitar a doutora Adelina Fontoira. Non é vostede a doutora Adelina Fontoira? Verá, quixera preguntarlle que facía no hospital cando eu estaba internado en estado de coma?
–Dime, Simón, que peixes son eses?
–Non estou seguro de que sexan peixes, son animais do máis estraño, con caparazóns, escamas aceiradas ou peles viscosas. Son tantos que fago esforzos por non pisalos, e iso é o que menos me gusta deste lugar, aínda que tampouco me dá noxo. É como se eu fose tamén un animal primitivo, aí deitado na auga morna, sen un obxectivo claro.
–Non hai unha cova?
–Haina, mais eu non estou nela. A cova tráeme recordos. Tal vez estiven alí algún día.


–Lembras como chegamos aquí?
–Trouxéchesme no teu coche, no teu Rolls Royce vermello. Eu viña no asento do copiloto. Viaxamos a través da noite.
–Así foi, a través da noite.
–Por que viñemos aquí?
–Non querías atoparte con Anabel?
–Ela está aquí?
–…
–Está aquí?
–Aínda non entendes o que ocorre.
–Que non entendo?
–Voucho explicar. Cada vez que viaxamos, dános a impresión de que nos movemos dun punto a outro, e iso pode ser certo cando é de día. Mais non cando se viaxa na noite.
–Que ocorre entón?
–Que nós estamos quietos. O que se move é o mundo. A noite existe para que as cousas que non se moven polo día se poidan mover na escuridade. Estou a falar das montañas, os ríos, as árbores… Pasan tan rápidos á nosa beira que parece que se transforman. Así é como se descobren os grandes misterios da natureza, na noite, e como se atopan as cousas que perdemos no pasado, ou os desexos que nunca se cumpriron. Porque a noite se encarga de poñer as cousas no sitio.
–Pois eu non vexo nada diso, Campás.





–Dime: que fas normalmente pola noite?
–Durmir.
–E cando espertas pola mañá, as cousas están todas no mesmo sitio?
–Si.
–E son todas igual a como eran?
–Son.
–Velaí o tes; porque a noite se encargou de que todo sexa como ten que ser e que todo estea no seu sitio. Así se explica.
–E eu como saberei cal é o meu sitio?
–Fácil. O teu sitio é sempre onde estás. En cada momento. Sobre todo, se é de día.
–Este sitio onde estou agora é o meu?
–É o teu. E tamén o meu, porque tamén estou nel.
–Estamos no mesmo sitio?
–Non o ves?
–Non pode ser, iso non pode ser.
–Por que non pode ser?
–Porque ti morriches. Estás morto. Como podes estar aquí comigo?
[…]