15 de dez. de 2008

A detención de Alexandra Vasilovna Herzen

O día 18 de febreiro de 1945, a actriz Martha Campberg recibiu no seu camerino do Schauspielhaus Berlin a visita do xeneral Roth Neuville, que viña acompañado do maior da Waffen-SS Dieter Frings. A actriz desmaquillábase perante o espello tras a aplaudida actuación e pouco a pouco despoxábase tamén do papel da prostituta Olesya Konstantinovna que representaba na obra Der Geist des Waldes.
–Xeneral Neuville, que sorpresa.
–Martha...
–Pensei que estaba vostede en Budapest. Aseguroume que non podería regresar antes de luns, pese ás miñas súplicas.
–Sabía que te sorprendería. E aínda te hei sorprender máis.
–De veras? Vostede xa me ten dado moitas sorpresas, e todas agradábeis. Pensa superarse esta vez?
–Podes estar segura. E creo que non has ter que esperar.
Martha fixo un aceno infantil de ledicia e ficou a ollar con curiosidade para o acompañante do xeneral ao tempo que acendía un cigarro. Este lembrouse de presentalos.
–Desculpen. Martha, preséntoche o maior Dieter Frings, un admirador que non me perdoaría que non o trouxese hoxe ao teu camerino.
–Encantado, señor. É un pracer.
–Para min aínda é máis, señora. Estivo impresionante como meretriz rusa. Case diría que me convenceu de que deberiamos exterminalos por completo.
–O maior Frings é un experto en mulleres, coidado con el, Martha. Ademais de gran estratego militar. Ten unha teoría que combina ambas lides, a do amor e a da morte. Pódella explicar, maior?
–Resumireina, para non ser enfastioso: nunca dar unha batalla por perdida, nin unha muller por gañada.
–Creo que quere dicir que non se fía do xénero feminino –engadiu o xeneral cun sonoro riso.
–Interesante.
–Ademais, é un gran entendido en perfumes. Non che parece curioso?
–Se mo permite, señora… –O maior achegou o nariz ao ombro espido de Martha–. Mmmm, "Château des aigles", unha excelente elección. A pureza esgrevia da alta montaña de Auvergne sobre a pel áurea da valquiria eslava. Excelente.
Martha deitou unha longa bocalada de fume en dirección á fiestra:
–Para outra cousa, non, pero para perfumes, os franceses. "Château des aigles" é un talismán para min, non uso outro desde que teño uso de razón.
–Aprecio o seu sentido da fidelidade, señora Campberg. De veras. Agora, se me desculpan, debo retirarme. Grazas por esta oportunidade de coñecela persoalmente. Xeneral, a respecto do asunto sobre o que debatiamos, pola miña parte non teño dúbidas. Ningunha.
O maior volveuse deleitar co recendo de Martha, dirixiulle un sorriso ambiguo e, tras saudar ao superior, saíu. A muller seguiuno coa ollada. Ao pecharse a porta, esmagou a punta do cigarro a medio consumir e ergueuse.

–Un home curioso, é certo… Ben, xeneral, poderá esperar a que me mude? Prométolle que non tardarei.
–Por suposto. Sentareime nesta cadeira.
–Non prefire a sala de recepcións? Serviranlle un bo coñac, tamén francés.
–Moléstache que estea aquí? Non é a primeira vez que te vexo espida.
–Por favor... Só trataba de que estivese máis cómodo.
Abriu un armario mentres ollaba a rúa de esguello. Cantaruxando unha canción suave, comezou a desabotoar o corpiño.
–Dime, Martha, esperabas a alguén?
–Esperar? Sempre esperamos a alguén, non din iso os existencialistas?
–Quizais un home moreno, duns trinta anos, cunha cicatriz tras a orella dereita e acento, tamén, curiosamente, francés?
A actriz non puido reprimir unha expresión de contrariedade que o xeneral notou. Acendeu outro cigarro e tratou de amosarse serena.
–Esperaba, efectivamente, un home. Pero non o que describe, creo que non sería o meu tipo. Xa llo dixen, os franceses, para perfumes; quizais tamén para coñacs, diso non entendo. Para homes, Alemaña. Agora que chegou vostede, xa non espero a ninguén.
Achegou a súa boca á do militar e bicouno. Este deixouse engadar pola suave caricia e a mirada hipnótica da muller. Despois, afastouse.
–Creo que fumas demasiado.
Martha pousou o cigarro no cinceiro e dirixiuse a unha portiña lateral. O xeneral estendeu o brazo a apreixouna con forza.
–Xeneral, que impetuoso. Necesito ir ao baño. Un pipí urxente.
O home adiantouse cun xesto brusco, abriu a porta e mirou. Logo, deixouna pasar.
–Pensaba que agachaba un amante? Vamos, Roth, está celoso? Non o podo crer, un alto militar, con mando sobre cinco rexementos... Que diría o führer?
Pasados uns minutos, como Martha tardaba en saír, o xeneral impacientouse e foi petar. Tivo que forzar a porta. A muller non estaba. Coas présas, nin se parara a volver ao sitio a falsa parede aberta detrás do espello.
O xeneral Neuville fixo un aceno de abatemento e baixou con paso calmo. Saíu á rúa pola porta principal, logo virou cara a un lateral. Diante dunha porta secundaria, dous soldados tiñan a fermosa actriz collida polos brazos. Esta forcexaba mentres ollaba o xeneral con ollos de estrañeza. Ante a frialdade deste, volveuse dócil e deixou aflorar o seu mellor sorriso.

–Por que, Martha? Por que a min? Abrinche a miña casa, separeime da muller, abandonei os fillos, puxen a miña vida e o meu rango aos teus pés...
–Grazas a iso, xeneral, o exército aliado está a punto de entrar en Berlín. Creo que o meu home e os outros milleiros de xudeus que morreron con el en Majdanek ao longo destes anos estarían felices de sabelo.
O xeneral pechou o puño e Martha preparouse para recibir un forte golpe, pero afrouxouno tras un segundos de tensión.
–Ese rostro non merece ser alterado. Ocupareime de que recibas o teu castigo sen que se note. Doerache máis, pero merecerá a pena. Es tan fermosa... Levádea.
–Xeneral Neuville, só unha pregunta... Polos momentos felices, que tamén os tivemos. Como o soubo?
–O día 23 de outubro de 1941 asasinaches o brigada Helmuth Blank, xefe da policía do distrito de Prenzlauer, nun cuarto do hotel Grenze.
–Case o esquecera. Só era un pobre imbécil, que cría que me podía ter sen darme nada a cambio. Pero, non entendo...
–Fixeches desaparecer todas as pegadas. Agás unha.
–Si?
–O teu perfume. O maior Dieter Frings era, daquela, sarxento da Kriminal Polizei; foi o encargado de investigar o asasinato do brigada Blank. Investigou arreo, mais non deu con ningunha pista. Ata que veu ao meu despacho hai cousa de dúas semanas por un asunto rutineiro. Cando entrou, eu viña de estar contigo no reservado... Imaxina a situación, pensou que fora eu quen matara o policía. A partir de aí, fóronse xuntando outros fíos...

(Máis sobre "A detención de Alexandra Vasilovna Herzen" en O Xardín das Pedras Flotantes)