31 de dez. de 2008

Na Cidade Prohibida

A noite de Fin de Ano era, ao parecer, a ocasión agardada para o seu primeiro bico de amor. Ningún signo especial se fixo notar no ceo nin no abismo, non houbo unha palabra máxica na boca de ningún ser dotado de poderes, non sentiu ningún dos dous un arrebato espasmódico revelador. Sinxelamente, chegou. E ambos sabían o que debían facer.
O Xardín [páx. 432]

E velaquí como, sen nolo propoñer,
fomos petar outra vez nas portas da noite
para reclamarmos a nosa dose diaria de eternidade.

A noite quíxonos asustar, lembras?,
e tomou a forma dun bosque sombrizo. Internámonos nel
por un vello camiño dos que non levan a ningures, lembras, amor?,
confiados o un no outro,
desexosos de compartir a aventura que se nos ofrecía.

Transitamos pola paisaxe muda imaxinando o tránsito extemporáneo de personaxes do pasado, personaxes de fóra do tempo, artistas, frades, mercadores, soldados, meigas, fadas e trasnos,
e congratulámonos na caricia do sol que nos chegaba a través da bóveda vexetal.
Cando, de súbito, se nos amosou, no medio a medio da espesura, coma un milagre,
as murallas, as casas e o pavimento da Cidade Prohibida.



Era só unha ruína, restos e máis restos das antigas construcións que un día albergaron soños e realidades cotiás. As murallas achábanse desfeitas, as casas, derruídas, pedra sobre pedra, amoreadas a eito, as tellas, escachadas, as trabes, apodrecidas; a vexetación invadía os espazos e o brión, as hedras e as agrestes silveiras inzaban o recinto coma un manto vexetal. Pero estaban alí e constituían unha paisaxe irreal dentro doutra paisaxe irreal e cósmica, e nós alí, tamén como sombras ou pantasmas do soño, tremendo de fascinación, sentindo o contacto coa maxia.
E ti, amor, calabas e asentías ás preguntas que xurdían aquí e alá, preguntas que non podían ter resposta, preguntas que non eran máis que palabras tamén irreais no medio de tanto silencio.

Sentámonos no toro deitado dunha árbore que recendía a milenios
e abandonámonos á contemplación da paisaxe interior.
Porque outra cousa non se lle podía pedir ás horas naquel lugar sagrado.
Despois paseamos collidos da man, explorando en liberdade
todas as facetas do delirio.

Onde estás, amado, no medio da espesura?
Que sombras cruzan o teu rostro como frechas, como mans,
e me rouban a túa pel, as formas do teu corpo?

É hora de que che diga, amor, cousas que sei de ti,
case todo canto sei e che ocultei
porque ata hoxe non había momento nin lugar que non estivese rexido por normas,
estritas normas ás que estabamos obrigados. Aquí non hai normas,
aquí só somos nós e os nosos pensamentos, por iso, escoita, isto é o que sei.

Sei que os soños con que forneces a túa mente levan todos o meu nome, seino e non me oufano, porque tamén sei da condena que te condena e te extravía.
Sei que amas o meu corpo e o meu sorriso e a miña existencia,
sei que bendís cada xesto, cada paso que dou, cada palabra que pronuncio.
Sei que as miñas mans son as túas mans e que os meus ollos son o final dun camiño sen final.
Sei que a terra que pisas é espiñenta se non camiño eu ao teu lado e a auga que bebes sábeche a fel se non son eu quen cha serve.
Sei que sofres de ausencias, amado, que é sufrimento de caste nobre e benquerido dos humanos, pero duro coma o sal nunha ferida.
Sei que estiveches moitos amenceres a espreitar o abrente por se a súa fermosura conseguía facerche esquecer a miña,
sei que subiches montañas e descendiches por cavorcos tratando de construír distancias.
Sei que chamaches pola morte para que fose a túa amiga e che confidenciase a proximidade dos destinos de todos a fin de te consolar no ineludíbel,
e sei que a morte che dixo que non hai máis morte que o pan non comido, que o camiño non andado, que o desexo non consumado, que a realidade desmentida.
Todo isto sei, e aínda máis.
Sei que contrataches meigos para que che escurecesen o entendemento,
sei que encomendaches a ferreiros que che revestisen o corazón de duro metal resistente á corrosión e á ausencia.
Sei que suplicaches a labregos antigos que che aprendesen a sementar primaveras en eidos aínda virxes.
Sei que, como deus, proclamaches chuvias e tronadas que desen medo e, como home, levantaches casas para gorecérmonos nelas,
sei, en fin, amor, canto sufriches pensando que eu era só un pensamento.

Despois sei que aspiraches ao recoñecemento e te atreviches a dirixirme a voz e o xesto.
Consumiches o teu lecer en engarzar colares de palabras que eran só para min e que eran coma paxaros que xurdían incesantes da nada e se ían perder na cerna dos meus sentidos. Deus, que fermoso era escoitarte sobre o papel nas pequenas horas roubadas ao deber diario!
Vixiaches mares e costas tratando de albiscar un barco de velas rexas
que te transportase ao alén onde todos estamos sempre presentes
e somos como veos na néboa.
E choraches baixo a lúa de decembro por non estar eu contigo a pregar as bendicións do solsticio.

Sei que te desesperaches e consumiches tantas tardes baixo o orballo, debullando as horas lentas unha tras outra,
pero nese tempo elaboraches fermosos pensamentos para terme sempre presente, seino, amor, e por iso te recoñezo hoxe entre todos os seres como algo propio.

Arestora estamos aquí, en terra sagrada, e somos realidades febles, pero conscientes.
Oh, amado. Sei que agardaches tanto polo momento máxico da miña nudez...

Ven, achégate a min que quero distinguir o teu recendo entre todos os recendos do bosque. Ven,
que quero sentir o teu alento coma se fose meu.
Ven, amado, e tócame cos teus dedos.
Sei que me veneras como un ser intanxíbel, que son a aurora e o solpor, o mar e o lume, a flor e a serpe, a musa fráxil da túa soidade.
Pero hoxe podes coñecer a verdade, só hoxe; mañá talvez a verdade sexa outra e nos aborreza.
Non son unha fada do bosque, non son un reflexo da chuvia nas pedras, non son o rumor do vento, son real
e teño corpo,
un fermoso corpo que cedo ás túas mans para que me modelen segundo a túa idea da beleza.
Ven onda min, déixame o teu ombro que quero apoiarme nel
e sentir as horas pasar lentas no reloxo do teu corazón.
Eu tamén te amo, ao meu modo, que é o modo das serpes da renacencia,
e desexo de ti canto tes de humano e de divino. Ámote por como es,
e ámote por canto esperas de min. Aínda estás aí?
Íspeme, meu amigo, racha os meus vestidos lavados en azar e herba luísa e íspeme no xardín, entre as hedras,
despois abrázame, apértame fortemente contra ti. Os treus brazos son o abrazo da eternidade na que quero fenecer hoxe para resucitar mañá limpa e virxe.
Onde estás, meu amigo, meu amado? É este o paraíso que soñabas para min?
Se non é real, eu si o son, non te fíes das palabras, pois elas son o fío co que se tece o engano. Ven onda min, séntate á miña beira e dime outra vez no oído o himno para acceder á Cidade Prohibida.
Bícame no pescozo, zúgame o sangue, se queres,
mais non me furtes os teus ollos, que quero verme neles tan fermosa como me desexas.
Nesta copa escanciei o máis saboroso dos licores da miña adega.
Bebe dela canto queiras, entra en min a través dela, mórdeme os labios, traza camiños prateados na miña meixela, na miña fronte, nos meus peitos da cor da lúa,
pero non confundas o meu recendo co dos nardos nin o das mazás. Serei túa,
amado,
e así sentirei outra vez o galope do meu cabalo nos vales da infancia.

Olla onde estamos. Estas paredes derruídas, os entullos de perpiaño e tella, estas vellas escaleiras e os túneles que atravesan o subsolo,
as hedras que esgazan as paredes,
os bidos, os loureiros, o sabugo que medra a eito nos recintos outrora habitados.
Olla as portas que non comunican nada porque todo está dentro e todo está fóra.
Aquí estamos nós, como dúas sombras máis, como dous animais salvaxes refuxiándose do día, como dúas estrelas travesas e curiosas;
como dúas herbas que ansían florecer e deitar semente nova
nesta fronteira do alén.

Somos dous que ansían ser un, o cal só é posíbel na matemática da cábala,
a mesma que permitiu cálculos para a construción da Cidade Prohibida e preveu a súa destrución.
Por iso vou a ti descalza sobre a herba, para que o verde húmido tinxa os meus pasos e se asemellen ás ondas do mar onde tantas veces me soñaches.
Por iso vou a ti cos meus vestidos abertos como as velas dun barco, para levarte lonxe, a un lugar onde só hai certezas e os licores saben a música e as músicas olen como flores e as palabras son innecesarias porque todo está dito xa antes de sequera pensalo.
Por iso vou a ti cos cabelos soltos á caricia do vento e os ollos ben abertos, para que nada se me oculte, nada que non deba ser ocultado.

Íspeme, meu amado, non dubides máis, e déitame no chan,
despois déitate ti ao meu lado.
Amor pide amor e amor é necesidade de ser realizado

Adeus, Cidade Prohibida, templo e refuxio, illa sagrada. Fecho os ollos e dispóñome a viaxar
máis lonxe aínda, moito máis.
Onde a distancia, o medo, a realidade, son palabras e só palabras
que se esvaecen deixando no seu lugar un mundo de silencio e vida.

Cidade Prohibida, cando lembro a túa luz
sinto ganas de chorar.

Marina Tsvatáieva. Poemas de mocidade.

28 de dez. de 2008

XENEALOXÍAS
que axudarán a seguir o parentesco e a cronoloxía
dos personaxes que poboan O Xardín

¡Os milleiros de horas, de séculos,
que fixeron falla
pra faguer un home!
Luís Pimentel. "Cunetas"


NOTA.
Con relación ao apartado XENEALOXÍAS, dentro do cal estaba previsto poñer hoxe un novo cadro, o responsábel do blog quere dar conta dalgúns problemas que está a encontrar. Por un lado, dificultades de orde visual ou de deseño para plasmar de forma clara e funcional as informacións que quere proporcionar; por outro lado, as limitacións técnicas do propio programa do blog ou do seu manexo por parte do mesmo; asemade, sobre o notábel esforzo que esixe a confección de cada cadro caen as dúbidas sobre a súa necesariedade ou o aproveitamento que del poden tirar os seus posíbeis destinatarios, habida conta do carácter circunstancial desta parte nos sucesos que se narran en O Xardín, e tendo presente, tamén, a relativa incidencia que este recanto da rede poida ter no público lector.
Daquela, decidiuse suprimir este apartado do blog, polo menos de xeito provisorio. No tempo que lle quede de vida, centrarémonos en sumar máis Historias ás historias d'O Xardín e en ir descubrindo Pedras que, a modo de rastro, nos conduzan cara a calquera sitio ou cara a ningures.
Pídese comprensión, agradécese, e aprovéitase para corresponder ás datas que vivimos cos mellores desexos para todas e todos.

24 de dez. de 2008

Vello océano
–O meu pai... escribe poemas. Poemas que ninguén le porque a ninguén lle gustan. A min gústanme, pero non llo digo. Léoos ás escondidas. Falan dos horrores do inferno. Traxedias, destrucións. Algún día lereiche un. Tamén leo os seus libros de lord Dunsany, de Schwob, de Sade e François Villon, de Schiller, de Bécquer e Poe. Non quixera aburrirte, ao mellor non che gusta ler.
–Gústame ler. Encántame ler.
–«Pero a ti quiero mirarte hasta que tu rostro se aleje de mi miedo como un pájaro del borde filoso de la noche». Alejandra Pizarnik. E Pessoa, e Cirlot. Lautréamont. Dante... Ti estiveches algunha vez no inferno?
O Xardín [Páx. 218]

Vello océano, oh gran célibe; cando percorres a solemne soidade dos teus reinos flegmáticos, oufánaste con xustiza da túa magnificencia natural e da merecida louvanza que me apresuro a che dedicar. Voluptuosamente merecida polos tenros efluvios da túa lentitude maxestosa (atributo, o máis grandioso entre aqueles cos que o soberano te favoreceu), ti fas rodar, no medio dun sombrizo misterio, por toda a túa superficie sublime, as ondas incomparábeis, co sentimento sereno do teu eterno poder. Elas desfilan paralelamente, separadas por curtos intervalos. Apenas unha diminúe, outra que medra vai ao seu encontro, acompañada do rumor melancólico da escuma que se desfai para nos advertir de que todo é só escuma. (Así, os seres humanos, esas ondas viventes, perecen un tras outro, dun xeito monótono, sen produciren sequera un rumor escumoso). A ave de paso repousa sobre elas confiada, deixándose levar polos seus movementos cheos de graza arrogante, ata que o armazón das súas ás recobra o vigor normal para continuar a súa aérea peregrinación. Quixera que a maxestade humana fose polo menos a encarnación do reflexo da túa. Pido demasiado, e este desexo sincero glorifícate. A túa grandeza moral, imaxe do infinito, é inmensa como a reflexión do filósofo, como o amor da muller, como a beleza divina da ave, como a meditación do poeta. Es máis fermoso ca a noite. Contéstame, océano, queres ser o meu irmán? Móvete impetuosamente... máis... aínda máis, se aspiras a que te compare coa vinganza de Deus; alonga as túas gadoupas lívidas abrindo un camiño no teu propio seo. Está ben. Fai rodar as túas ondas espantosas, océano horríbel que só eu comprendo e ante o cal caio prosternado. A maxestade do home é prestada; non se me impón; ti, si. Oh, cando avanzas coa crista alta e terríbel, rodeado polos seus repregamentos tortuosos como por un séquito, magnético e salvaxe, facendo rodar as túas ondas unhas sobre outras, coa conciencia do que es, en tanto que lanzas desde as profundidades do teu peito, como abafado por un intenso remorso que non podo descubrir, ese xordo bruar perpetuo que tanto atemoriza os homes, ata cando te contemplan trémulos desde a seguridade do ribazo; entón, comprendo que non posúo o insigne dereito de me proclamar o teu igual. Por iso, fronte á túa superioridade, entregaríache todo o meu amor (e ninguén coñece a cantidade de amor contida nas miñas aspiracións cara á beleza) se non me lembrases dolorosamente os meus semellantes que forman contigo o máis irónico contraste, a antítese máis grotesca que xamais se vira na creación; non te podo amar, aborrézote. Por que, entón, volvo a ti, por milésima vez, cara ás túas mans amigas que se dispoñen a agarimar a miña fronte ardorosa, cuxa febre desaparece ao teu contacto? Non coñezo o teu destino secreto, todo o que che atinxe interésame. Dóeme. Entón, se es a morada do Príncipe das Tebras, dimo... Dimo, océano (soamente a min, para non enfurruñar a aqueles que ata agora só coñeceron ilusións), e se o sopro de Satán crea as tempestades que erguen as túas augas salgadas ata as nubes. Cómpre que mo digas, porque me aledaría saber que o inferno está tan preto do home.
Conde de Lautréamont. Cantos de Maldoror.

15 de dez. de 2008

A detención de Alexandra Vasilovna Herzen

O día 18 de febreiro de 1945, a actriz Martha Campberg recibiu no seu camerino do Schauspielhaus Berlin a visita do xeneral Roth Neuville, que viña acompañado do maior da Waffen-SS Dieter Frings. A actriz desmaquillábase perante o espello tras a aplaudida actuación e pouco a pouco despoxábase tamén do papel da prostituta Olesya Konstantinovna que representaba na obra Der Geist des Waldes.
–Xeneral Neuville, que sorpresa.
–Martha...
–Pensei que estaba vostede en Budapest. Aseguroume que non podería regresar antes de luns, pese ás miñas súplicas.
–Sabía que te sorprendería. E aínda te hei sorprender máis.
–De veras? Vostede xa me ten dado moitas sorpresas, e todas agradábeis. Pensa superarse esta vez?
–Podes estar segura. E creo que non has ter que esperar.
Martha fixo un aceno infantil de ledicia e ficou a ollar con curiosidade para o acompañante do xeneral ao tempo que acendía un cigarro. Este lembrouse de presentalos.
–Desculpen. Martha, preséntoche o maior Dieter Frings, un admirador que non me perdoaría que non o trouxese hoxe ao teu camerino.
–Encantado, señor. É un pracer.
–Para min aínda é máis, señora. Estivo impresionante como meretriz rusa. Case diría que me convenceu de que deberiamos exterminalos por completo.
–O maior Frings é un experto en mulleres, coidado con el, Martha. Ademais de gran estratego militar. Ten unha teoría que combina ambas lides, a do amor e a da morte. Pódella explicar, maior?
–Resumireina, para non ser enfastioso: nunca dar unha batalla por perdida, nin unha muller por gañada.
–Creo que quere dicir que non se fía do xénero feminino –engadiu o xeneral cun sonoro riso.
–Interesante.
–Ademais, é un gran entendido en perfumes. Non che parece curioso?
–Se mo permite, señora… –O maior achegou o nariz ao ombro espido de Martha–. Mmmm, "Château des aigles", unha excelente elección. A pureza esgrevia da alta montaña de Auvergne sobre a pel áurea da valquiria eslava. Excelente.
Martha deitou unha longa bocalada de fume en dirección á fiestra:
–Para outra cousa, non, pero para perfumes, os franceses. "Château des aigles" é un talismán para min, non uso outro desde que teño uso de razón.
–Aprecio o seu sentido da fidelidade, señora Campberg. De veras. Agora, se me desculpan, debo retirarme. Grazas por esta oportunidade de coñecela persoalmente. Xeneral, a respecto do asunto sobre o que debatiamos, pola miña parte non teño dúbidas. Ningunha.
O maior volveuse deleitar co recendo de Martha, dirixiulle un sorriso ambiguo e, tras saudar ao superior, saíu. A muller seguiuno coa ollada. Ao pecharse a porta, esmagou a punta do cigarro a medio consumir e ergueuse.

–Un home curioso, é certo… Ben, xeneral, poderá esperar a que me mude? Prométolle que non tardarei.
–Por suposto. Sentareime nesta cadeira.
–Non prefire a sala de recepcións? Serviranlle un bo coñac, tamén francés.
–Moléstache que estea aquí? Non é a primeira vez que te vexo espida.
–Por favor... Só trataba de que estivese máis cómodo.
Abriu un armario mentres ollaba a rúa de esguello. Cantaruxando unha canción suave, comezou a desabotoar o corpiño.
–Dime, Martha, esperabas a alguén?
–Esperar? Sempre esperamos a alguén, non din iso os existencialistas?
–Quizais un home moreno, duns trinta anos, cunha cicatriz tras a orella dereita e acento, tamén, curiosamente, francés?
A actriz non puido reprimir unha expresión de contrariedade que o xeneral notou. Acendeu outro cigarro e tratou de amosarse serena.
–Esperaba, efectivamente, un home. Pero non o que describe, creo que non sería o meu tipo. Xa llo dixen, os franceses, para perfumes; quizais tamén para coñacs, diso non entendo. Para homes, Alemaña. Agora que chegou vostede, xa non espero a ninguén.
Achegou a súa boca á do militar e bicouno. Este deixouse engadar pola suave caricia e a mirada hipnótica da muller. Despois, afastouse.
–Creo que fumas demasiado.
Martha pousou o cigarro no cinceiro e dirixiuse a unha portiña lateral. O xeneral estendeu o brazo a apreixouna con forza.
–Xeneral, que impetuoso. Necesito ir ao baño. Un pipí urxente.
O home adiantouse cun xesto brusco, abriu a porta e mirou. Logo, deixouna pasar.
–Pensaba que agachaba un amante? Vamos, Roth, está celoso? Non o podo crer, un alto militar, con mando sobre cinco rexementos... Que diría o führer?
Pasados uns minutos, como Martha tardaba en saír, o xeneral impacientouse e foi petar. Tivo que forzar a porta. A muller non estaba. Coas présas, nin se parara a volver ao sitio a falsa parede aberta detrás do espello.
O xeneral Neuville fixo un aceno de abatemento e baixou con paso calmo. Saíu á rúa pola porta principal, logo virou cara a un lateral. Diante dunha porta secundaria, dous soldados tiñan a fermosa actriz collida polos brazos. Esta forcexaba mentres ollaba o xeneral con ollos de estrañeza. Ante a frialdade deste, volveuse dócil e deixou aflorar o seu mellor sorriso.

–Por que, Martha? Por que a min? Abrinche a miña casa, separeime da muller, abandonei os fillos, puxen a miña vida e o meu rango aos teus pés...
–Grazas a iso, xeneral, o exército aliado está a punto de entrar en Berlín. Creo que o meu home e os outros milleiros de xudeus que morreron con el en Majdanek ao longo destes anos estarían felices de sabelo.
O xeneral pechou o puño e Martha preparouse para recibir un forte golpe, pero afrouxouno tras un segundos de tensión.
–Ese rostro non merece ser alterado. Ocupareime de que recibas o teu castigo sen que se note. Doerache máis, pero merecerá a pena. Es tan fermosa... Levádea.
–Xeneral Neuville, só unha pregunta... Polos momentos felices, que tamén os tivemos. Como o soubo?
–O día 23 de outubro de 1941 asasinaches o brigada Helmuth Blank, xefe da policía do distrito de Prenzlauer, nun cuarto do hotel Grenze.
–Case o esquecera. Só era un pobre imbécil, que cría que me podía ter sen darme nada a cambio. Pero, non entendo...
–Fixeches desaparecer todas as pegadas. Agás unha.
–Si?
–O teu perfume. O maior Dieter Frings era, daquela, sarxento da Kriminal Polizei; foi o encargado de investigar o asasinato do brigada Blank. Investigou arreo, mais non deu con ningunha pista. Ata que veu ao meu despacho hai cousa de dúas semanas por un asunto rutineiro. Cando entrou, eu viña de estar contigo no reservado... Imaxina a situación, pensou que fora eu quen matara o policía. A partir de aí, fóronse xuntando outros fíos...

(Máis sobre "A detención de Alexandra Vasilovna Herzen" en O Xardín das Pedras Flotantes)
(Sobre "A detención de Alexandra Vasilovna Herzen")

[...] Finalmente, foi desenmascarada en febreiro de 1945, detida e condenada a morte. Pero o remate da guerra, a vitoria do exército aliado e a desaparición ou detención dos altos mandos nazis mudaron o escenario, permitindo que Alexandra, tras seducir o director do cárcere onde se encontraba, fose posta en liberdade baixo a responsabilidade deste e emprendese unha rápida fuxida para se zafar de posíbeis vinganzas persoais.
Chegou a París a finais do mes de maio, con vinte e sete anos, só unha pequena maleta e varios pasaportes diferentes [...]
O Xardín (páx. 344)

11 de dez. de 2008

Annabel Lee
"É un poema, non o ves? Feito co meu nome. Oh, adórote. Haberá outros poetas que compuxesen poemas co nome de Anabel, e eu sei dalgún, ou con calquera nome de muller, pero ningún que fose tan amado coma ti. Pódelo crer."
O Xardín (páx. 232)

It was many and many a year ago,
In a kingdom by the sea,
That a maiden there lived whom you may know
By the name of Annabel Lee.
[...]
Edgar Allan Poe


Hai moitos, moitos anos,
nun reino á beira do mar,
vivía unha doncela á que poida que coñezas
polo nome de Annabel Lee.

E vivía esta doncela sen outro pensamento
que amar e ser amada por min.

Eu era un neno e ela era unha nena,

neste reino á beira do mar,
mais queriámonos cun amor que era máis ca amor,
eu e a miña Annabel Lee,
cun amor que os alados serafíns do ceo
nos envexaban a ela e a min.

E esa foi a razón de que, hai moito tempo,

neste reino á beira do mar,
un vento soprase de súpeto dunha nube, xeando
a miña fermosa Annabel Lee.
Daquela, os seus parentes de alta liñaxe viñeron
e levárona lonxe de min,
para encerrala nun sartego
neste reino á beira do mar.

Os anxos, que non eran nin sequera medio felices no ceo,

seguiron tendo envexa de nós.
Si: esa foi a razón (como todos os homes saben
neste reino á beira do mar)
de que o vento soprase da nube unha noite
xeando e matando a miña Annabel Lee.

Pero o noso amor era moito máis forte ca o amor
daqueles que eran maiores ca nós

e moito máis sabios ca nós,
e nin os anxos alá enriba no ceo
nin os demos abaixo no fondo do mar
poderán xamais separar a miña alma da alma
da fermosa Annabel Lee.

Pois a lúa xamais brilla sen me traer soños

da fermosa Annabel Lee;
e as estrelas non saen sen que eu sinta os ollos luminosos
da fermosa Annabel Lee.
E así, durante toda a marea da noite, xazo ao lado
da miña querida -miña querida- miña vida e miña prometida,
nese sartego á beira do mar,
na súa tumba á beira do ruidoso mar.

Annabel Lee, un sentido poema de profundidades insondábeis, traducido a un gran número de idiomas, citado e recitado milleiros de veces, que foi capaz de estimular a imaxinación das persoas para producir creacións tan diversas como a fermosa canción de Radio Futura con texto de Santiago Auserón, así mesmo evocadora e xerme de múltiples versións.
En Youtube pódense atopar estas e outras moitas obras construídas arredor do poema de Poe, desde interpretacións musicais de fasquía clásica (
dúos, coros, bandas sinfónicas, incluso instrumentacións con aires góticos) ata pezas populares (baladas, algunhas con sabor a country, tamén en linguas diferentes do inglés, versións roqueiras, con sons punkys e heavy metal...).
Así mesmo, no eido da videocreación, Annabel Lee inspirou versións con
ilustracións, curtametraxes de animación con distintas estéticas, montaxes de secuencias cinematográficas, de escenas do universo Disney e tamén do manga, e mesmo incursións no mundo dos videoxogos.
Traballos profesionais algúns, moitos de afeccionados, varios
exercicios escolares de por medio, que veñen ser, en conxunto, xerme de novas ideas nunha rede sen fin e que amosan ata que punto Annabel Lee é unha inspiración poética desas que levan o carimbo de máxica, única e, por iso mesmo, universal.

8 de dez. de 2008

XENEALOXÍAS
que axudarán a seguir o parentesco e a cronoloxía
dos personaxes que poboan
O Xardín
JUANA PAZ...
Nada ocorre realmente ata que non se garda na memoria.
Virginia Wolf

5 de dez. de 2008

Días de lecer no país do Yann

Despois de que comemos, apareceu Mandaroon. Entón, o capitán deu as súas ordes e os mariñeiros arriaron de novo as velas maiores. O navío virou e, deixando o curso do Yann, entrou nun fondeadoiro baixo os muros vermellos de Mandaroon.
Mentres os mariñeiros baixaban para recoller froitas, eu dirixinme en solitario á porta de Mandaroon. Unhas cantas choupanas había nas que moraba a sentinela. Un garda de longa barba branca estaba na porta armado cunha enferruxada lanza. Levaba uns grandes anteollos cubertos de po. A través da porta, vin a cidade. Unha quietude de morte reinaba nela. As rúas parecían que non foran pisadas e a carriza medraba mesta no limiar das portas; na praza do mercado, durmían confusas figuras. Un ulido a incenso viña co vento cara á porta, incenso de durmideiras queimadas, e escoitábase o eco de distantes campás.
Díxenlle ao garda, na lingua da rexión do Yann: "Por que están todos durmidos nesta calada cidade?"
El contestou: "Ninguén debe facer preguntas nesta porta, porque pode espertar a xente da cidade. Porque cando a xente desta cidade esperte, morrerán os deuses. E cando morran os deuses, os homes non poderán soñar máis."

Lord Dunsany. Contos dun soñador.

3 de dez. de 2008

Historia da pulseira (e IV)

No ano 1921, ingresou no Sacramento como criada unha moza de dezaseis anos chamada Juana Paz, a cal vivira desde cativa en pecado de latrocinio e fora castigada polo xuíz a permanecer alí durante cinco anos para que se arrepentise e endereitase a súa vida.
Tras pasar por duras probas, Juana Paz acabou por achar o equilibrio no ambiente monacal e corrixiuse ata tal punto que decidiu tomar os hábitos.
Mais un día, xa no cabo dos cinco anos, as irmás descubriron con abraio que a noviza estaba preñada. Ela nunca quixo desvelar quen era o pai nin a maneira como tivera acceso ao contacto con homes nun ríxido convento de clausura. De contado, foi expulsada do mosteiro con deshonra e vilipendio. Mais antes de marchar, furiosa polo que consideraba un acto de inxustiza tras cinco anos de sacrificio e oración, Juana Paz decidiu volver á vida de ladroa, e entendeu que a mellor maneira de comezar era levar algunha lembranza do propio mosteiro. Parecéndolle axeitada a pulseira que lucía no pulso da virxe do Camiño, arrebatoulla sen contemplacións e marchou.
Casada con posterioridade cun home de ben chamado Marcelino Monzón, cuxo oficio era, precisamente, a xoiaría, este recoñeceu o valor e a antigüidade da alfaia e convenceu a Juana de que debía devolvela ao convento. Esta, reticente aínda, pediulle que lle fixese unha réplica a fin de que lle quedase de recordo. Cando a tivo, volveu ao mosteiro e confesoulle o roubo á abadesa, pedindo ser ela mesma quen lla devolvese ao pulso da virxe para solicitar ao tempo o seu perdón polo pecado.
Anos despois, cando Juana albiscou que lle chegaba o tempo de morrer, chamou onda si o fillo xestado durante a súa estancia no convento e entregoulle a pulseira, explicándolle que era a verdadeira e que a a Virxe, como era santa, non había achar diferenza entre a verdadeira e a falsa, de igual xeito que, no seu momento, non achara diferenza entre o seu comportamento cristiá e piadoso e a ignominia que lle atribuíran de maneira tan inxusta. Despois, antes de pechar definitivamente os ollos, desveloulle o segredo que gardara toda a vida: o nome do seu pai.

(Máis sobre "Historia da pulseira" en
O Xardín das Pedras Flotantes)

2 de dez. de 2008

(Sobre "Historia da pulseira")
Pintura de Egon Schiele.

En outubro de 1921, a asturiana natural do municipio de Pravia Juana Paz, sen segundo apelido coñecido e con dezaseis anos de idade, foi detida ao pé da catedral ovetense por dous carabineiros que saían de cear da fonda El Mirlo. Platicaban co dono na porta do establecemento, cando apareceu a rapaza correndo de fronte perseguida por un home ao que lle acababa de roubar a bolsa. Juana Paz defendeuse bravamente, mais, non tendo por onde fuxir, entregouse. O xuíz Ramiro Fuentelobos, á vista dos numerosos delitos por roubo que acumulara en tan pouco tempo de vida, nun exercicio de conmiseración cristiá, condenouna a permanecer ata os vinte e un anos ao servizo das monxas agostiñas recolectas do mosteiro do Sacramento. O castigo consistiría en exercer os traballos máis duros sen cobrar salario, alimentarse coas sobras das comidas das irmás, sempre frugais, e durmir nos cortellos onda as galiñas e os porcos. Se ao cabo deses cinco anos se aviña a endereitar a súa vida para tornar á senda do ben, o xuíz prometía darlle protección e axuda; polo contrario, se fuxía ou recaía na tentación do latrocinio, había encerrala nun cárcere dos máis severos durante unha década a réxime de pan e auga.
[...]
O Xardín (páx. 347)