Sorriu vagamente, deu media volta, montou e marchou pedaleando pola esquina de Correos. Cando recuperei o movemento, baixei correndo á rúa para seguila, mais xa non a vin. Pasei horas buscándoa polo barrio. A súa mirada aínda me facía latexar a présa o corazón. Necesitaba volver ver aqueles ollos, aquelas mans, aquel pelo, a súa boca a falarme.O Xardín (páx. 198)
Había signos no aire
Había presaxios no ceo
Tiña que brotar a graza de súpeto
Cos seus pasos de gloria
Con todos os seus xermes sagrados
Co seu alento de vida ou morte
Viña a beleza de quen sabe onde
Viña a beleza de quen sabe onde
Viña cara aos meus ollos
Co seu andar de planeta seguro do seu tempo…
É a lei misteriosa que de pronto se encarna
E se fai realidade nun intre
O azar preséntase
Con todas as súas forzas invencíbeis
O azar coas súas constelacións desatadas
Que súbito se anoan
Para cumprir cun destino nas pedras lentas
O aire vibra dos sons da vella frauta
Unha doce amizade naceu no mundo
Talvez un grande perigo se ergue da súa noite
A voz dun home di Estrela
E treme como unha estrela
O vento pasa e o azul amado
Deixa caer o seu recendo
Deixa caer o seu recendo
Para unxir as cabezas sinaladas
Velaí vén sobre dous pés alados
Velaí vén sobre dous pés alados
Empanicada de música de nardos e de bosques
A graza e a beleza
Entre os ruídos das rúas
Sobre os seus pés alados
Sobre os seus pés alados
Aparece de pronto entre os homes e as casas
E todo cae no baleiro
Os ruídos, as casas e as rúas
Como as roupas dunha muller que se ispeOs ruídos, as casas e as rúas
Só ti ficas no mundo
Só o teu corpo como unha flor inmensa
Que enche o universo.
Oh terra como te fixeches fermosa nun intre!
Dúas olladas crúzanse
Oh terra como te fixeches fermosa nun intre!
Dúas olladas crúzanse
E canta unha árbore nova
Dúas mans entrelázanse
Dous anhelos atópanse
Dous anhelos atópanse
Dúas angustias falan en segredo
Por que, razón?
Só os signos e o azar o saben
Dous corazóns recoñecen un pulo cego
Dous corazóns recoñecen un pulo cego
E o camiño que se abre ao infinito
Un home di Estrela
Un home di Estrela
E hai un tremor nos espazos
Un home di Mar
E as ondas agrándanse satisfeitas
Un home di Selva
E as árbores comprenden o seu deber milenario
Un home di Vento
E todo se axita ata a morte
Estrela eu non che pido o teu destino
Estrela eu non che pido o teu destino
Nin esixo máis recendo á flor da tarde
Eu quero só unha amizade de anchas ribeiras
Un grande río profundo
Que enfeitice o meu país
E faga cantar as augas adurmiñadas
Que sempre cren esquecer a súa vida
A rúa do azar
A rúa do azar
O punto mesmo
Onde se atopan os designios
Os ollos adivíñanse
Os ollos adivíñanse
Entórnanse suaves
Saben que xuntos van mirar as cousas
Os labios preséntense
Palpitan como flores que comezan a xornada
Son bicos? Son palabras?
É un cambio de ideas a través dos anos?
Por que chegas tan tarde ao meu xardín?
Por que non apresuraches a marcha nas tebras?
Con que dereito o tempo
Separa a flor da árbore que era súa?
Por que pon distancias nos anos?
Non sabes que este anaco de terra te agardaba
Cansa de cantar e de chamarte?
Eu escollérate
Eu escollérate
Coma a terra a árbore da súa graza
Coma o naufraxio ao barco máis amado
Isto é grande e é triste
Porque non hai modo de mudar os signos
A miña exaltación quizais te asustaba
Ela era real como as treboadas
Perdoa o que veña e é que xa naceu
Non é culpa miña se o destino fala
Entre o ceo e a terra
Hai algo grande que comeza
Terra e ceo senten tremer as rochas e as nubes
Ceo e terra son cómplices do soño
E os seus paxaros nacentes sen permiso
Serás a miña estrela
Serás a miña estrela
Entre a vida e a morte sorprendida?
Ven onda min máis miña ca os meus ósos
Ven entre mirtos e mármores profundos
Oh corpo do ritmo eterno!
Oh a amizade de músicas e ceos infinitos!
Oh beleza do mundo!
Permíteme lembrarme de min mesmo
Vicente Huidobro. "Estrela filla de estrela"
Vicente Huidobro. "Estrela filla de estrela"
