O rei sabioNunha das máis afastadas cidades da terra había un rei poderoso e sabio. Era temido polo seu poder e era amado pola súa sabedoría.
No corazón daquela cidade antiga e afastada había un pozo de auga cristalina do cal bebía toda a cidade, desde o rei ata o último habitante, debido a que non dispoñían doutro naqueles lugares.
Unha noite, mentres a xente durmía, veu unha muller feiticeira e, sixilosamente, verteu no pozo sete pingas dunha beberaxe estraña; e dixo:
–Toda persoa que desde este momento beba auga deste pozo volverase tola.
E na mañá seguinte beberon do pozo todos os habitantes da cidade, e cumpriuse o ensalmo da feiticeira, volvéndose todos dementes.
Pero o rei e os seus ministros non beberon aquela mañá daquela auga. Ao pouco tempo, comezaron as manifestacións en todos os barrios, berrando a multitude nas rúas:
–O noso rei e os visires perderon o xuízo e volvéronse tolos. Non admitimos que nos goberne un rei tolo. Destronémolo.
En canto o rei soubo o ocorrido, inmediatamente ordenou que lle levasen un cántaro de ouro, que herdara dos avós, cheo daquela auga. E deulle de beber aos seus ministros, apurando el o resto.
E soubo a cidade a grata noticia, e todos se aledaron, porque ao rei e aos seus visires volvéralles o xuízo.
Gibran Khalil Gibran. O louco.
Xa desde cativa, e conforme medraba, Anabel cultivou unha devota paixón pola lectura, ata o punto de que os universos dos relatos fantásticos chegaron a ter para ela máis visos de existencia ca a propia realidade. Ofelia asustouse moito o día en que a atopou mesturando unha substancia de cor amarelenta na pota do arroz que ela preparaba para o xantar.
–É unha apócema para a conciliación. As almas desorientadas acharán o camiño correcto se toman esta apócema. Está no Libro dos Encantamentos do chamán Luz Dentenegro. Viranos ben, creo.
O Xardín (páx. 366)
